ادعای ما مسلمانان اینست که اسلام، دین صلح و آزادی و پیشرفت است. به محتوای تعالیم اسلام هم که مراجعه کنیم، همین را می‌فهمیم. این محتوا را وقتی در قالب دولت و حاکمیت بریزی، باید جامعه تحت حاکمیت اسلام را مهد صلح و آزادی بدانی و شاهد پیشرفت سریع آن باشی.
انقلاب اسلامی که در ایران پیروز شد و نظام جمهوری اسلامی را مردم با رای بالای خود تاسیس کردند، افق روشنی از صلح و آزادی و پیشرفت در برابر همگان ترسیم شد و امیدهائی پدید آمد. هرچند مزاحمت‌ها و موانع داخلی و خارجی زیادی بر سر راه رسیدن به این اهداف به وجود آمد و شتاب را کم کرد ولی مسیر مسدود نشده بود. ایران، به دلیل انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی، مورد توجه ملت‌ها قرار گرفت و انقلاب بدون آنکه نیازی به سخت‌‌افزار داشته باشد، با نرم‌‌افزار سخن و پیام شفاهی و کتبی، آنهم در روزگاری که هنوز فضای مجازی، دنیا را تسخیر نکرده بود، در حال صدور به نقاط مختلف جهان بود و توانست قلب‌های زیادی را تسخیر کند. این رشد چشمگیر، به کارنامه مسئولان نظام جمهوری اسلامی مربوط می‌شد که عمل به تعالیم اسلام را نقشه راه خود قرار داده و رابطه داخلی خود را بر مبنای «اِنَّمَا الْمُوْمِنُونَ اِخْوَه» پایه‌گذاری کرده بودند. این کارنامه، دشمنان را منفعل کرده بود و مردم یکپارچه به پشتوانه نظام و مسئولین تبدیل شده بودند.
این روند اگر در ایران ادامه می‌یافت، جاذبه اسلام از تمام مرزها عبور می‌کرد و همان می‌شد که هدف اسلام با بیان قرآنی عام و شامل تمام انسان‌های خداپرست است که بر محور بندگی خدا با همدیگر زندگی مسالمت آمیز داشته باشیم، شرک نورزیم و هیچیک از ما کسی غیر از خدا را به سرپرستی و فرمانروائی نپذیرد «قُل یا اهلَ الکِتابِ تَعالَوا اِلی کَلِمَهٍ سَواءٍ بَینَنا وَبَینَکُم الّا نَعبُدَ الَّا ‌الله وَلا نُشرِکَ بِهِ شَیئاً وَلا یَتَّخِذَ بَعضُنا بَعضاً اَرباباً مِن دونِ ‌الله فَاِن تَوَلَّوا فَقولُوا اشهَدوا بِانّا مُسلِمون» آیه 64 سوره آل‌ عمران.
درست است که صاحبان قدرت جهانی برای مقابله با این هدف متعالی، برنامه‌‌ریزی و سرمایه‌گزاری زیادی کردند و حتی به خلق و جعل گروه‌های تکفیری – تروریستی روی آوردند تا به کمک آنها چهره واقعی اسلام را دگرگون کنند، ولی ما برای خنثی کردن این توطئه، کاری که موثر باشد نکردیم. علاوه بر اینکه آنها توانستند ما را به توطئه‌های ساختگی خود سرگرم کنند، ما نیز در داخل به جنگ قدرت با همدیگر مشغول شدیم و با به فراموشی سپردن توصیه‌ اکید قرآنی «وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذهَبَ ریحُکُم» (آیه 46 سوره انفال) به سرمایه اصلی نظام جمهوری اسلامی که پشتوانه مردمی است لطمه وارد کردیم.
با چهره مخدوشی که امپراطوری رسانه‌ای غرب از اسلام ترسیم کرده و با تنافس قدرتی که خودمان در داخل کشور به آن مبتلا هستیم و انتقام را واجب و عفو را حرام می‌دانیم، چگونه می‌توانیم اسلام رحمانی را به جهانیان معرفی کنیم؟ ما ابتدا باید به مردم خودمان – در عمل و نه در گفتار – ثابت کنیم که مسلمانیم تا بتوانیم پیام اسلام را به جهانیان بقبولانیم. ملت‌ها از ما «مسلمانی» می‌خواهند نه نام و عنوان «مسلمان» را یدک کشیدن. مسلمانی، یعنی عدالت، صداقت، رافت، پرهیز از تبعیض و پای ‌بندی نشان دادن به انطباق گفتار و کردار و خدمت صادقانه به مردم. اگر خود را به این معیار عرضه کنیم، باید اعتراف نمائیم که اسماً مسلمانیم ولی از «مسلمانی» فاصله گرفته‌ایم، همان مصیبتی که حکیم سنائی غزنوی در قرن ششم هجری از آن نالید و با فریادی بلند خطاب به امت اسلامی گفت:
مسلمانان، مسلمانان، مسلمانی، مسلمانی
ازین آئین بی‌دینان، پشیمانی، پشیمانی!