وحدت، غنی سازی هسته‌های انسانی است به توان در افزایش یکدیگر. این مولفه است که هم به تالیف قلوب می‌پردازد و هم قوت قلب می‌شود برای آحاد به جمع رسیده و به اجتماع پیوسته. اگر سال‌های پیش، گفتن از وحدت و نوشتن از یک پارچگی، ضرورت بود، امسال، از اوجبِ واجبات است. پیشتر‌ها، نگاه، بیان محاسبه گرانه نتایج و ثمرات همگرایی بود اما امروز هم از این باید گفت و هم خسارت‌های نابودگر تفرقه را باید به یاد آورد. خسارت‌های آشکارِ آن را پیش چشم نهاد. آتشی که از تفرقه بر می‌خیزد، یک طرف را نمی‌سوزاند بلکه همه را در خویش می‌گیرد و تازه اگر شانسی باشد برای ماندن، جز خاکستر برای نشستن پیدا نخواهد شد. این را همه‌مان بدانیم که ذات آتش سوزنده است. ذات اختلاف، ویرانگر است. چون در هم آمیزد و به قوه خشم و هیجان، ضریب بگیرد معلوم است چه نتایجی خواهد داشت هرچند جغرافیای آسیب پذیری برای ما نامعلوم باشد. محدود خواهد بود یا همه گیر خدا می‌داند اما خدا کند از محدود هم محدودتر باشد. البته کم هم در این ساحت زیاد است و زیاد باید گذاشت برای از میان برداشتن همین کم. در وحدت هم باید به سنت الهی - نبوی از خود و نزدیکان خویش شروع کرد؛ "وَاَنذِرْ عَشِیرَتَکَ الْاَقْرَبِینَ" را در این حوزه هم می‌شود بازخواند و درس گرفت و به عمل درآورد. وحدت در خانه است که چنان توانی ایجاد می‌کند که هیچ دشمن بیرونی نمی‌تواند راهی از پیش ببرد. اما اگر در خانه، هرکس به سویی برود نه منفذ و پنجره که شاید درب هم برای ورودِ بیگانه باز بماند. باری، وحدت را باید از خانه به خانواده به عشیره به طایفه به محله به شهر به جامعه، به کشور گسترش داد و ملتِ به هم پیوسته و متحد را الگو کرد برای "امتِ متحد". در این مسیر نیز، "گفتگو" به منزله پیش نیاز وحدت حتما باید مورد توجه قرار گیرد. در گفتگو هم باید به آداب و ادبیات آن التزام داشت به همان سبک و سیاقی که پیامبر اعظم و ائمه هدی بدان عمل و به عمل، تعلیم‌مان فرمودند. گفتگو بر پایه احترام متقابل و خالی از هر نوع شائبه تحقیر، همان که در مناظرات پیشوایان معصوم هم می‌خوانیم. هدف، روشن شدن واقعیت و اثبات حقیقت است نه پیروزی این و شکست آن. در اثبات حقیقت، پیروزی و موفقیت است که روزی همه می‌شود. تفاوت گفتگو با ادب و آداب دینی با مناظرات سیاسی در همین نکته ظریف نهفته است. در گفتگوهای معرفتی، کسی بازنده نیست. با روشن شدن حق، همه برنده‌اند اما در مناظرات سیاسی، برد و باخت‌هایی رقم می‌خورد که نه تنها حقی اثبات نمی‌شود که باطلی دامن‌گیر جامعه می‌شود که تا آن دامن را نسوزاند، خاموش نمی‌گردد. امروز به گفتگو‌هایی نیاز داریم که همه برنده از پای میز برخیزند. راه روشن شود. راه روشن هم به وحدت ملی خواهد انجامید و پایه وحدت امت خواهد شد. ان‌شاءالله.