*۸ شهر ذی القعده ۹۴ [۱۳۹۴ ﻫ.ق –  شنبه ۲ آذر ۱۳۵۳]
خدمت جناب مستطاب سیدالاعلام و حجه‌الاسلام آقاى صدر دامت برکاته
بسمه تعالى
به عرض عالى مى‌رساند: مرقوم محترم که تتمه مرقوم دیگر بود واصل، ولى اصل مرقوم نرسیده؛ از سلامت جنابعالى و مجاهدات شما در راه حقوق شیعه و کوتاه کردن دست ستمکاران متشکر شدم. امید است خداوند تعالى امثال جنابعالى را براى ما حفظ فرماید و ترقیات روز افزون نصیب فرماید که قواى جوانى را در راه «واهِب‌ُ العَطایا»[۱] صرف فرمایید و سرمایه‌هاى نافده[۲] را مبدل به سرمایه باقى نمایید.
آن چه پیش ما است از شئون طبیعت از دست خواهیم داد و بُرد با آن‌هاست که زایل را فداى لایَزال نمودند و به نعمت‌هاى لایَزال نایل شدند. «قیل ارجِعوا وَرائَکم فالتَمسوا نُوراً»[۳] گویا وراء، همین عالم طبیعت است که در آن مى‌شود تحصیل نورانیت کرد و با رفتن از این جا، رجوع محال و تحصیل ممتنع است. از خداوند تعالى توفیق براى طبقه جوان که نور فطرت مثل ما پیرها در آن‌ها خاموش نشده خواهانم و از جنابعالى امید دعاى خیر دارم براى حسن عاقبت که این چند نفسى که باقى مانده صرف «لایَعنى»[۴] نشود مثل آن چه گذشته است.
در جواب مرقومات شریفه بعضى مطالب [را] گفته‌ام که تذکر دهند.[۵]
والسلام علیکم و رحمه‌الله‌
روح‌الله الموسوی‌ الخمینى