جماران: در خبرها خواندیم که امروز در میان سخنان سخنران مراسم بزرگداشت شهید صدوقی در یزد گروهی مانع ایراد سخنرانی شده اند و با سر و صدا مجلس را به هم زده اند. حقیقت داستان آن است که من از محتوای این جلسه خبر ندارم و از اینکه سخنران چه گفته که اغتشاش گران را آشفته کرده هم بی اطلاع هستم.

اما روی سخنم با گروهی است که با عنوان دفاع از نظام و رهبری معظم آن و با قیافه حق به جانب جلسات سخنرانی را بر هم زده و به اغتشاش گری روی می آورند. باید از آنان پرسید این اعتماد به نفس را از کجا می آورند و متکی به چه باورهایی هستند که خود را در مقامی بالاتر دیده و به دیگران به چشم منحرف و فتنه گر و... می نگرند و انجام هر قدامی علیه آنان را مجاز می شمرند. 

نگران کننده است که اگر خدای نکرده، همین نگاه های خود حق پندار که بقیه را دشمن می پندارد، نعوذبالله! در دستگاههای حساس کشور هم رسوخ کند، چه اقداماتی ممکن است صورت گیرد و چه حقوقی ضایع شود که به هم ریختن سخنرانی در مقابل آن کار عجیبی محسوب نمی شود!

راستی مگر همین چند هفته قبل رهبر معظم انقلاب در حرم امام با رساترین تعبیر نسبت به اینگونه کارها مخالفت نشان ندادند؟ مگر با روشن ترین بیان این کارهای حماقت آمیز را محکوم نکردند؟ مگر بارها نگفته اند که زبان صادق ایشان حکایت گر آن چیزی است که در قلب دارند و هرگز چیزی جز آنچه می خواهند را نمی گویند؟ 

آیا این اغتشاشگران سیاسی از رهبری عبور کرده اند؟ اگر چنین است صادقانه این مطلب را بر زبان بیاورند تا همه بدانند که گروهی اندک در کشور نه به عقلانیت تن می دهند و نه اخلاق را پاس می دارند و نه به رهبری اعتقاد دارند و نه امام را قبول دارند. 

راستی سخنان حکیمانه رییس قوه قضاییه که از اولین محکوم کنندگان اغتشاش حرم امام بود و دستور برخورد قاطع با عوامل این حادثه را صادر کرد، امروز با این عملکرد پاسخ داده شده است؟!

مدتهاست که آشنایان با سیاست ایران می گویند که افراطیون از رهبری و دستگاه های حکومتی عبور کرده اند و با اتکا به برخی عناصر قدرت آفرین بیشتر به دنبال هرج و مرج سیاسی هستند. در این باره بیشتر باید اندیشید. البته نباید فراموش کرد که در هنگامه ای که همگان شاهد نوعی تغییر در فضای سیاسی کشور هستیم، ایراد سخنانی که سبب حساسیت می شود بیشترین کمک به جریانات افراطی است؛ لکن بر هم ریختن سخنرانی به هر بهانه ای آن هم چند هفته پیش از سخنان رهبر انقلاب عجیب است.

به نظر می رسد که ردّ برخی تندروی ها در سیاستگذاری های کلان کشور را در همین سنخ رفتارهای علنی و آشکار باید پیدا کرد. وقتی که حتی در همین امور ظاهری هم سیاست های کلی و مصوب رعایت نمی شود، محتمل است که در سطوح کلان و ناپیدای تصمیم گیری هم کسانی باشند که برای کارشکنی در سیاست های نظام و محقق کردن اهداف باندی خود دست به هم مانع تراشی بزنند و اثری در افکارعمومی از خود باقی نگذارند و متصدیان رسمی امور را هم در دردسر بیندازند.