((برخی می‌گویند برای نجات روحانیت باید همه روحانیت مسئول از مسئولیت‌های خود کنار بروند، برخی نمی‌فهمند چه می‌گویند، همه کنار بروند به این معناست که حکومت را به دیگران بسپاریم و بگوییم ما اهلش نیستیم.))

۱. ما نمی‌گوییم همه روحانیون از هر مسئولیتی کنار بروند، بلکه می‌گوییم روحانیون از کارهایی که مسئولش نیستند، کنار بروند.
 آیا روحانیت مسئول اقتصاد، سیاست داخلی و خارجی، تجارت و بازرگانی، کشاورزی، صنعت، و... این امور است؟ اگر مسئول این کارهاست پس کارهای روحانیت را چه کسانی باید انجام دهند؟
۲. آیا روحانیت توان این را نداشته که در عرض این ۴۲ سال انسان‌هایی را تربیت کند که روحانی نباشند ولی روحشان به اسلام و انقلاب معتقد و دلبسته باشد، تا ایشان فکر نکنند که کنار رفتن یعنی به "دیگران" و نه به "خودی" سپردن؟!
۳. مگر روحانیت باید اهل هر چیز و قسمتی از حکومت باشد؟ چه کسی این را گفته؟ کدام قانون اساسی، فرمان و توصیه امام خمینی (ره) ، سفارش و دستور مقام معظم رهبری، قرآن، فقه، اخلاق و... این را فرموده که روحانیت از آموزش و پرورش تا لبنیات سازی و خوراک دام و طیور باید حاضر، ناظر، شریک و یا مسئول باشد؟
۴. هیچ ملازمه ای بین وجوب سیاسی بودن روحانیت و دخالت در سیاست؛ و بین عملیات اجرایی و مدیریت سیاسی وجود ندارد. دین از سیاست جدا نیست و روحانیت هم مانند اساتید و دانشجویان و آحاد مردم، نباید از دین و سیاست جدا باشند ولی این به معنای اشغال مشاغل سیاسی توسط روحانیت نیست. این به آن می‌ماند که بگوییم هر گردی باید گردو باشد و یا گردو شود!