جی پلاس، امام خمینی (س) در هفتم خرداد ماه سال 42 در نامه ای خطاب به آیت الله العظمی سید احمد خوانساری از ایشان برای امضای اعلامیه مشترک علیه رژیم شاه دعوت کردند. متن نامه امام به شرح زیر است:

[مضمون نامۀ امام خمینی به آقای خوانساری]

... شما که در مرکز هستید، خانه‌نشین شده‌ اید. اصلاً نه حرفی، نه اعلامیه‌ ای. هیچ کار نمی‌ کنید. شما که در تهران هستید، مردم را دعوت به قرآن، یعنی وحدت و یگانگی نمی‌ کنید. فایده‌ اش چیست؟ شما باید مردم را دعوت به قیام کنید. شما باید مردم را به اتحاد دعوت کنید تا موقعی که می‌ خواهیم دستور قیام بدهیم آنها آماده باشند تا ریشۀ شاه و دولت را از میان برداریم.

چرا علمای تهران در مقابل این گرگ های درنده سکوت اختیار کرده‌ اند؟ چرا در مقابل این لامذهبها که می‌ خواهند دینمان را از دستمان بگیرند، سکوت کرده‌ اید؟ چرا در مقابل شاه مملکت که می‌ خواهد روحانیت را از میان بردارد قیام نمی‌ کنید؟ چرا در مقابل حکام سکوت می‌ کنید؟ شما شنیده‌ اید که حضرت علی خانه‌نشین شده بود؛ اما دستور این بوده که 25 سال خانه‌نشین بشود. و بالاخره پس از این مدت، پدر مخالفین را در آورده است. یعنی مردم دیدند حق با حضرت علی است آن وقت در مقابل بی‌دینها قیام کرده‌ اند. حال ما چند سال صبر کرده‌ ایم. در زمان پدرش هر کاری کرد هیچ کس حرفی نزد. گفته‌ اند ببینیم آخرالامر چه می‌ شود. تا آنطور مُرد. حالا پسرش دارد لطمه به دین می‌ زند. باید هر طوری است حساب او را تصفیه کنیم. از امروز به بعد، سکوت فایده ندارد. امروز دیگر روز سکوت نیست. امروز روزی است که باید در مقابل لامذهبها قیام کرد. اگر دلتان می‌ خواهد مملکت اسلامی ما و دین و آیین ما از بین برود به من بگویید[1]...

1 ـ آقای خوانساری سپس نامه‌ ای به این شرح به امام خمینی نوشت:«حضرت آیت‌اللّه‌ خمینی. نامۀ شما واصل شد، بنده هم به سهم خودم از فرمایشات شما اطاعت خواهم کرد. هر طوری که شما صلاح دانستید من حرفی ندارم. ولی موقع نوشتن اعلامیه مواظب باشید زننده نباشد که دولت بدتر کند! با زبان ملایمت اعلامیه بنویسید! قدری نصیحت کنید که این عمل شما خلاف قرآن است. صلاح مملکت در این است که این قانون جدید را اجرا نکنید که مردم همگی ناراحت هستند. صلاح شاه در این است که این قانون هایی را که مخالف قرآن است عملی نکند. شاه بایستی علما را داشته باشد. مملکت بدون روحانیت نمی‌ شود. اگر روحانیت نباشد کمونیست در مملکت ما که شیعۀ اثنی عشری است زیاد می‌ شود. پس شاه و دولت تا می‌ توانند بایستی نظم را رعایت کنند و نگذارند مملکت ما به دست بیگانگان بیفتد که بر ما حکومت کنند. این روحانیون بوده و هستند که در مقابل کمونیست ها سینه سپر می‌ کردند و می‌ کنند». 

صحیفه امام؛ ج 1، ص 238-239