هرچند عمران‌ خان در مقام نخست‌وزیری پاکستان هرچه در توان داشت برای جا انداختن گروه تروریستی طالبان در حاکمیت افغانستان که طرح و نقشه آمریکا بود انجام داد، ولی هنگامی که آمریکا احساس کرد او افغانستان طالبانی را برای خودش می‌خواهد و در حال شاخ شدن علیه آمریکاست درصدد سرنگون ساختن دولتش برآمد و موفق هم شد.
این بیست و دومین نخست‌وزیر پاکستان بعد از استقلال این کشور از هند در سال 1326 است که به دلیل دخالت‌های خارجی و عمدتاً آمریکائی موفق نشده است تا پایان عمر قانونی دولت خود در قدرت باقی بماند. به عبارت دیگر تمام 22 نخست‌وزیر بعد از استقلال پاکستان، قربانی دخالت‌های خارجی شدند و نتوانستند برنامه‌های خود را به اجرا درآورند. تعدادی از آنها ترور شدند، تعدادی وادار به استعفا و تعدادی دیگر به شکل‌های گوناگون حذف و یا با کودتا برکنار شدند.
علت موفقیت قدرت‌های خارجی در دخالت‌هایشان در پاکستان، ریشه دواندن فساد در لایه‌های مختلف سیاسی و اداری و نفوذ عوامل دستگاه‌های جاسوسی خارجی در ارتش این کشور است. کودتای نظامی، یکی از رایج‌ترین ابزارهای ناکام ماندن دولت‌ها در پاکستان است و در مواردی از سایر برکناری‌ها نیز دست‌های سازمان اطلاعات ارتش پاکستان (ISI) در پشت پرده فعال بوده است.
مردم پاکستان، دارای امتیازات زیادی ازجمله تدین، سطح بالای دانش، برخورداری از فرهنگ قوی و تلاش و پشتکار هستند. برخاستن دانشمندان، شاعران، سیاستمداران و نخبگان فراوان از پاکستان، نشان‌دهنده ممتاز بودن ملت این کشور است هرچند این ملت ممتاز به دلیل نفوذ قدرت‌های خارجی در لایه‌های حاکمیتی، سیاسی و اقتصادی پاکستان، مجال بروز و ظهور کامل نیافت و همواره به دلیل همین مانع، دچار کشمکش‌های داخلی بوده و فرصت‌های زیادی را از دست داده است.
وضعیت نامساعد کنونی پاکستان، علاوه بر مشکلاتی که برای مردم این کشور پدید می‌آورد، به امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران نیز مربوط می‌شود. امروز، کشور ما در مرزهای مختلف شرقی، غربی و شمالی خود و حتی در خلیج فارس که در یکسال اخیر به میدان تاخت و تاز صهیونیست‌ها تبدیل شده، با تهدیدهائی مواجه است. ترکیه هم به دلیل روابط تنگاتنگی که اخیراً با رژیم نامشروع صهیونیستی برقرار کرده، برای ایران دردسرآفرین شده است. رئیس رژیم غاصب صهیونیستی به تازگی از ترکیه دیدن کرد و چند روز دیگر اردوغان رئیس‌جمهور ترکیه به سرزمین‌های اشغالی می‌رود. ما نمی‌توانیم پیامدهای این روابط تنگاتنگ نسبت به کشورمان را نادیده بگیریم.
در قره‌باغ هرچند فعلاً اوضاع آرام است، اما آتشی که زیر خاکستر باقیمانده از جنگ و اختلافات میان جمهوری آذربایجان و ارمنستان وجود دارد به‌زودی زبانه خواهد کشید و دخالت‌های ترکیه و رژیم صهیونیستی در این مناقشات نیز تهدید دیگری علیه امنیت ملی کشور ما خواهد بود. سرنوشت جنگ اوکراین هم هنوز معلوم نیست و چه بسا در نتیجه سیاست نامتوازن کشورمان در قبال این جنگ، ترکش‌های آن به سراغ ما هم بیایند.
شرایط خاص افغانستان تحت حاکمیت گروه تروریستی طالبان نیز حساسیت‌های زیادی در مرزهای شرقی ما به وجود آورده که اوضاع سیاسی آشفته پاکستان بر این حساسیت افزوده است. تحرکات شدید آمریکا در این دو کشور همسایه شرقی، زنگ خطر را برای ما به صدا درآورده است. ما اکنون در سرتاسر مرزهای شرقیمان با شرایط نامساعدی مواجه هستیم که حمله دیروز به کنسولگری ایران در هرات یک نمونه از آنست. فقدان عناصر قوی در عرصه دیپلماسی کشورمان برای پایش شرایط خاص دو کشور همسایه شرقی که هردو به میدان تاخت و تاز آمریکا تبدیل شده‌اند، مایه نگرانی است. متاسفانه مسئولان بالادستی نسبت به این نگرانی‌ها حساسیت لازم را نشان نمی‌دهند و ناامنی‌های منتقل شده از مرزهای شرقی به داخل کشورمان هنوز آنها را تکان نداده است.
اینها همه نشان‌دهنده طرح‌های آمریکا برای محاصره جمهوری اسلامی ایران هستند و مسئولان کشورمان علاوه بر اینکه نتوانسته‌اند مانع فرسایشی شدن مذاکرات برجامی و پایان دادن به تحریم‌ها شوند، اکنون با اینهمه تهدید در مرزهای مختلف نیز مواجهند. مقابله با این تهدیدها نیازمند اقتدار سیاسی است، چیزی که در عملکرد دولتمردان نمی‌توان سراغی از آن گرفت. حلقه محاصره ایران هر روز تنگ‌تر می‌شود و در عین حال، هیچ تغییری در سیاست زنگ‌زده منطقه‌ای مسئولان ما مشاهده نمی‌شود! این حلقه محاصره باید با تدبیر شکسته شود.