در این سال‌ها بسیاری از جوانان ما به اندازه پیران شهر، با حوادث و مشکلات مختلف روبرو شدند و همین باعث می‌شود ما از قرن تازه یک زندگی عادی بخواهیم.

شاید آرزوی عجیب و غریبی باشد اما واقعا خواسته من وبسیاری از مردم یک زندگی عادی است. حالا زندگی عادی چیست؟

زندگی معمولی، با یک اقتصاد با ثبات شروع می‌شود. وقتی حال جیب مردم خوب باشد، حال روحی‌شان هم به سامان می‌شود. خسته شدیم از بس شبانه روز کار کردیم، پول درآوردیم و در آخر ماه کاسه چه کنم چه کنم دست گرفتیم.

تورم وگرانی، سبک زندگی‌مان را هم عوض کرد. کم غم دیگران خوردیم. کمتر دور هم جمع شدیم. می‌دانم کرونا بود اما خودمانیم و غریبه هم میان‌مان نیست، خیلی از حقوق‌ها کفاف مهمانی دادن را نمی‌دهد، همین که به آخر ماه برسد باید خدا را شکر کرد.

زندگی عادی، باید کمترین چالش‌های فرهنگی و اجتماعی را داشته باشد. کدام جامعه را سراغ دارید که این چنین دچار دو قطبی‌‌های بی‌شمار باشد؟ در زمانه‌ای که بسیاری از کشورها درگیر موضوعات اساسی هستند ما در ایران همچنان درگیر سانسور، بگیر و ببند و صیانت هستیم. جهانیان در حال صدور تولیدات فرهنگی خود هستند و ما ساترا علم می‌‎کنیم که رقبا را از صحنه به در کنیم.

امیدوارم بالاخره در 100 سال پیش رو، از تصمیمات دهه شصتی عبور کنیم و یاد بگیریم مسائل فرهنگی را با باتوم و طرح صیانت حل نمی‌کنند.

زندگی عادی، باید مسئولینی داشته باشد که فکر نکنند با شعار دادن می‌شود مشکلات کشور را حل کرد. هیچ کجای دنیا حتی ساده‌ترین کارها هم با حرف زدن حل نشده است. امیدوارم به مرحله‌ای برسیم که مردمی بودن را در بهبود زندگی مردم جست‌وجو کنیم نه با حرکات پوپولیستی.

امیدوارم به زمانی برسیم که شایستگی دلیل انتخاب افراد برای مسئولیت‌های مختلف باشد نه  فارغ التحصیلی از دانشگاه امام صادق(ع).

اینها و خیلی از مسائل دیگر زندگی عادی است که ما آن را جست‌وجو می‌کنیم. شاید خیلی‌ها در قرن تازه‌شان به دنبال رسیدن به فضا و زندگی عجیب و غریب هستند اما ما فقط می‌خواهیم عادی باشیم. به قول  قاسم (حمید فرخ‌نژاد) فیلم ارتفاع پست ما دنبال « زندگی معمولی با 8 ساعت کار، 8 ساعت خواب و 8 ساعت تفریح» هستیم.

*عصرایران