استاد بزرگ ، حضرت آیت الله حاج آقاموسی شبیری زنجانی از مراجع کم نظیر است که فقاهت و معنویت او در طول پنج دهه در حوزه علمیه زبان زد است .
ایشان در مورد مراتب "خودسازی" و "تهذیب نفس" امام راحل (ره) تعبیری شگفت آور دارد که با توجه به چند نکته باید دید ؛
اولا ایشان شاگرد امام نبوده تا نسبت به امام عُلقه شاگردی و استادی داشته باشد.
ثانیا این مرجع بسیار ارزشمند در نهضت امام فعال نبوده تا علقه انقلابی بودن با امام داشته باشد .
ثالثا شناختش از امام به شکل "دورنما" نیست تا با آن دورنما قضاوت کند ، بلکه امام از دوستان نزدیک پدرش مرحوم آیت الله سید احمد زنجانی بوده و سالها امام را از نزدیک میشناسد و کنار پدرش با امام‌مجالست ها داشته .
و نکته دیگر اینکه این مرد بزرگ اهل تملق نیست و حتی در نام بردن از اشخاص خیلی راحت است . در درس خارج فقه که بنده توفیق بیش از ۱۰ سال را داشتم که تلمّذ کنم ؛ هیچ گاه از "امام" تعبیری بیش از "آقای خمینی" نکرد .
با توجه به تمام این نکات این مطلب را فرمودند :
خیلی‌ها همواره دلشان می‌خواهد دیگران آن‌ها را مدح کنند یا خودشان خود را ستایش می‌کنند و برای‌شان خیلی دشوار است فضیلتی از دیگران را بپذیرند. این شایع است، حتی در میان معارف هم که نمی‌خواهم نام ببرم، این قضیه شایع است.
یکی از امتیازات آقای خمینی که معمولا ذکر نمی‌شود، ولی مهم است این است که اگر کسی را خوب می‌دانست، خیلی راحت از او تعریف می‌کرد و در این باب مانع نفسانی نداشت تا نتواند از دیگری تمجید کند، ولی هیچ وقت از خودش تمجید نمی‌کرد. حتی این نکته را در این حد من در آقای طباطبایی با علوّ مقام، ندیدم.
یک بار آقای طباطبایی آقای مطهری را معرفی می‌کرد و گفت: «ایشان، بعضی از مسائل فلسفی برایش حل نشده بود و وقتی پیش من آمد، حل شد». چنین کلماتی هیچ وقت در قاموس گفتار آقای خمینی پیدا نمی‌شد. البته آقای طباطبایی از نوادر بود، مع ذلک در این جهت آقای خمینی امتیاز خاصی داشت.
جرعه‌ای از دریا ؛ ج ۳ ص ۶۴۲
*جماران
