یادم نمیرود در دوران دانشجویی در انگلستان، همخانه‌ام امتحان داشت من بجای او برای آوردن پدرش به لندن رفتم و همراه ایشان با قطار عازم شهر محل اقامتمان شدیم. از بد حادثه یک خانم حدود ۶۰ساله باما همسفر شده وبراساس عادت ذاتی بانوان سالخورده انگلیسی تمام انرژی آنها در چانه شان متمرکز می‌شود. در راه این خانم از سر درد شکایت میکرد پدر دوستم با اصرار از من می خواست نقش مترجم را برای او ایفا کنم. در کمتر از یکساعت وی بهبود یافته و شروع به تشکر کرد و من هم امانت ترجمه را رعایت کرده عینا به فارسی دوبله نمودم. تا مقصد پدر از سوابق حرفه‌ای خود وسابقه فرش ایرانی حرف زد. وقتی به مقصد رسیدیم در حال پیاده شدن مادام باز تشکر را شروع کرده و این بار خواستار شماره تلفن مطب ایشان شد. وقتی که گفتم ایشان دکتر نیست وفرش فروش است، مثل باروت منفجرشد. که او دکتر نیست و بمن قرص داده؟داشت میرفت که به پلیس برسد.خلاصه خدابه کمکم آمد و ناله هایم موثر شد. مادام دست از سر ما برداشت. حالا مقایسه کنید با وطن عزیزمان که اکثر ما مکانیک و کاردان فنی و همه فن حریف هستیم.حداقل دیگر از دولتمردان تراز اول مان و برخی از مسئولین رده اول توقع این است که در مقابل رسانه‌ها مختلف از رهنمود‌های تخصصی خودداری کنند.
بلوک چینی در منطقه سیلزده برای ساخت مدرسه از‌طرف وزیر محترم آموزش وپرورش که آخرین راهنمایی از این جنس است تا سبوس خوری در دولت اصلاحات و شکلهای مختلفی از اینگونه راهنمایی ها، موجب تاسف وتعجب دلسوزان و تمسخر فرصت طلبان گشته و در صورت تداوم آنها وهن دولت را بدنبال خواهد داشت. همین سخن وزیر محترم آموزش وپرورش که گفتند: امیکرون برای دانش‌آموزان خطر جدی ندارد. این تشخیص از کجا به ایشان رسیده؟حتی اگر یک مرگ در اثر این بیماری رخ دهد نمی شود چنین نظری صادر کرد مگر اینکه در بیماریهای ویروسی فرد به درجه اجتهاد رسیده باشد. واصلا چه لزومی دارد که هرکس در مورد هر تخصصی اظهار نظر کند؟

*آسیب شناس و رفتارشناس اجتماعی
*آقتاب یزد