وی با تأکید بر اینکه نمی شود خود را مسلمان دانست اما نسبت به مشکلات مردم بی تفاوت بود، گفت: رنج هایی که امروز بر هر مسلمانی می گذرد، چه برسد به هر ایرانی، دنیای مسلمانی ما است. اگر چنین نباشد، چه اسمی از اسلام [می ماند]؟! مگر شوخی است که راحت بشنویم فلان کس در اعتصاب مرد، فلان کس در زندان از بین رفت، فلان کس در بیرون از بین رفت؟! این به عنوان مسئولیتی است که تک تک ما را متوجه خودش می کند. اگر ما مسلمانیم، اسلام دین درد و دردمندی است. درد خدایی داشتن از درد مردم جدا نیست و اینها به یکدیگر گره خورده است.

حجت الاسلام و المسلمین محمد مقدم در مراسم بزرگداشت حاج عیسی جعفری و مرحوم سید احمد میریان در حسینیه جماران، گفت: حقیقت و ماهیت انسان از ناحیه دو گروه، دو گونه تفسیر شده است. کسانی که به روان و روح انسان باور دارند معتقد هستند انسان موجودی مرکب از جسم و جان است و به تعبیری، چون دارای روح و روان است، موجودی جاودانه، ابدی و ماندگار است. اما از دیر زمان مادیّون بر این نگاه و نظر بوده و هستند که انسان چیزی جز این پیکر نیست و طبیعتا با مرگ و مردنش نیست و نابود می شود.

بر اساس هر دو نگاه و نگرش به یک اصلی مشترک بر می خوریم که مورد اتفاق صاحبان هر دو این دیدگاه ها است. آن عبارت از این است که اموری فراتر از ماده، ملاک ارزشگذاری انسان هستند. انسان بودن آدمی هرگز به ساختمان جسمانی او مربوط نمی شود. بلکه به یک سلسله صفات، اخلاق و معانی گره خورده است که می توان از آن به نام ارزش های انسانی نام برد. یعنی انسانیت انسان در گرو این ارزش های انسانی است.

انسانیت انسان به آن است که آدمی صاحب «درد» باشد

وی تأکید کرد: انسانیت انسان به آن است که آدمی صاحب «درد» باشد. وقتی می گوییم دردمندی اصلی است که می تواند زایشگر دیگر ارزش های انسانی شود، این سؤال در ذهن تک تک ما بروز می کند که مگر درد چیز مثبتی است؟ چون ما بین درد و منشأ درد خلط می کنیم. منشأ درد بد است اما اصل درد بسیار ارزشمند و مثبت است. درد به معنای بیداری، هوشیاری، توجه و احساس است. وقتی موضعی از مواضع جسم شما درد می گیرد بلافاصله در پی چاره جویی قرار می گیرید. آدمی که درد ندارد بالنده و اثرگذار نیست.

حجت الاسلام مقدم اظهار داشت: عارفان می گویند اگر انسان خدا را نجوید و به او وصل نگردد، به آرامش نمی رسد. هر آنچه که آدمی به او دست یافت آغاز سختی ها و مشکلات او است. قدرت، ثروت، نان، آب، امضاء، آنچه غیر از خدا است به انسان آرامش نمی دهد. درد خدا جویی از آن جهت است که انسان از نظر واقعی به این دنیا احساس تعلق ندارد. درد انسان خداجویی است. اما فرهنگ دینی، عرف قرآنی و تعالیم اسلامی ما می گوید خدا و مردم از هم جدا نیستند. اگر آغاز قرآن «الله» است، پایانش «ناس» است.

او ادامه داد: مطمئنا رابطه با خدا بدون رابطه با خلق خدا معنا نخواهد داشت. برای اینکه خداجویی روح انسان را توسعه می دهد. انسان وقتی روحش گسترده شد بر بدن های دیگر نیز مستولی می شود و درد و فریاد دیگران را حس می کند. قرآن و تعالیم دینی ما اگر امر به نماز کرده، کنارش اعطای زکات آمده است. یعنی درد «خداجویی» و «مردمداری» کنار یکدیگر قرار گرفته است. نمی شود نسبت به خلق خدا بی تفاوت بود و داعیه خداجویی داشت. نمی شود خود را مسلمان دانست اما نسبت به مشکلات مردم بی تفاوت بود.

کار بزرگ امام خمینی(س) این بود که تکانی بر این مردم داد و مردم را پر احساس و جامعه را خداجو کرد؛ خدا را در متن زندگی مردم آورد و آدم ها را نسبت به یکدیگر مسئولیت پذیر کرد

ایشان تأکید کرد: در رابطه با آنچه در جامعه می گذرد، معاش و زندگی روزمره مردم، آنچه برای تک تک آحاد مردم می گذرد، انسان خداجو دردمند، دارای احساس و مسئولیت پذیر است. بزرگترین هنر امام در همین بود. کار بزرگ امام خمینی(س) این بود که تکانی بر این مردم داد و مردم را پر احساس و جامعه را خداجو کرد؛ خدا را در متن زندگی مردم آورد و آدم ها را نسبت به یکدیگر مسئولیت پذیر کرد. نمی شود ما بشنویم بسیاری از سختی ها و ناملایمات می گذرد اما بی تفاوت باشیم.

و افزود: رنج هایی که امروز بر هر مسلمانی می گذرد، چه برسد به هر ایرانی، دنیای مسلمانی ما است. اگر چنین نباشد، چه اسمی از اسلام [می ماند]؟! مگر شوخی است که راحت بشنویم فلان کس در اعتصاب مرد، فلان کس در زندان از بین رفت، فلان کس در بیرون از بین رفت؟! این به عنوان مسئولیتی است که تک تک ما را متوجه خودش می کند. اگر ما مسلمانیم، اسلام دین درد و دردمندی است. درد خدایی داشتن از درد مردم جدا نیست و اینها به یکدیگر گره خورده است. راه امام همین است.