چند دلیل منطقی برای اینکه غرب باید فشار اقتصادی روی افغانستان را کم کند وجود دارد. عواقب سیاست فعلی غرب درحال حاضر در تعداد فزاینده مهاجرانی که از مرزها فرار می‌کنند قابل مشاهده است. تنها در ماه گذشته حدود 300000 نفر عازم ایران شدند. بسیاری از این پناهجویان منتظر بهار هستند تا گذرگاه‌های کوهستانی به ترکیه را آب کند تا بتوانند به اروپا سفر کنند.
به گزارش شفقنا؛ فارین افرز نوشت: در طول سال‌ها گفتگو در هتل‌های پر زرق و برق قطر، دیپلمات‌های آمریکایی به طالبان درباره سناریوهای وحشتناک هشدار دادند که اگر شورشیان در مذاکره صلح در افغانستان شکست بخورند پیام واضح خواهد بود: کابل را با اسلحه تصرف نکنید، زیرا اگر چنین کنید، رژیم شما با انزوای اقتصادی مواجه خواهد شد و کشور شما را بی‌پول خواهد گذاشت. این یک تهدید توخالی نبود. پس از آنکه طالبان هشدارها را نادیده گرفتند و در اوت 2021 به پیروزی رسیدند، دولت‌های غربی با توقف کمک‌های توسعه‌ای، مسدود کردن دارایی‌های دولتی، فلج کردن بانک‌ها و اجازه دادن به تحریم‌ها برای محدود کردن بخش خصوصی واکنش نشان دادند. بحران اقتصادی حاصل بیش از نیمی از مردم افغانستان را به سمت گرسنگی سوق داده است.
منطقی است که مقامات غربی در مورد تبعید رژیم طالبان به بیابان اقتصادی احساس توجیه کنند. با این حال، این یک اشتباه است. حتی اگر چنین مجازاتی برای جنایات زیاد طالبان مناسب باشد، انزوای افغانستان نوعی خودباختگی و در تضاد با اهداف انسانی است. یک رویکرد واقع بینانه تر، ارائه خدمات اساسی به مردم است، سیاستی که مبتنی بر محاسبات منافع ژئوپلیتیک امروزی است تا اشتباهات گذشته.
ایالات متحده و متحدانش باید محدودیت‌های خود را کاهش دهند و برای کمک به احیای اقتصاد مردم افغانستان دست به کار شوند. انجام این کار ثبات منطقه‌ای را تقویت می‌کند، تجارت مواد مخدر را متوقف می‌کند و احتمال وقوع یک بحران مهاجرت دیگر را کاهش می‌دهد. نجات میلیون‌ها افغان از فقر نیز ممکن است اعتبار ایالات متحده را پس از خروج آشفته‌اش جبران کند.
آمارها در افغانستان وحشتاک است: 23 میلیون نفر با ناامنی غذایی حاد روبرو هستند و یک میلیون کودک در معرض خطر مرگ ناشی از سوء تغذیه هستند.
تحریم‌ها اثرات مخربی دارند. ایالات متحده و سایر نهادهای تحریم‌کننده تصمیم گرفته‌اند که اجازه دهند تحریم‌های قبلی علیه طالبان به تحریم‌های واقعی علیه ملت افغانستان تبدیل شود و بدین وسیله کل جمعیت را مجازات کنند. ایالات متحده و شورای امنیت سازمان ملل استثنائات کوچکی برای اجازه ارسال کمک‌های بشردوستانه قائل شدند، اما آنها محدودیت‌هایی را برای دسته‌های وسیعی از فعالیت‌های اقتصادی حفظ کرده‌اند. کسب‌وکارها در مورد اینکه دقیقاً چه چیزی مجاز است در تاریکی رها شده‌اند و بانک‌ها و تامین‌کنندگان بین‌المللی را در مورد معاملات مربوط به افغانستان عصبی کرده‌اند.
کمک کنندگان غربی به جای آسیب رساندن به طالبان، مردم را تضعیف می‌کنند که می‌تواند ثبات پاکستان، ایران و کشورهای آسیای مرکزی را تهدید کند، زیرا جنگ‌های داخلی افغانستان سابقه سرایت به مرزها را دارد.
یک گزینه بهتر، همکاری با دولت تحت کنترل طالبان برای حفظ کارکردهای اساسی آن است: مراقبت‌های بهداشتی، آموزش، بانک مرکزی، تامین برق و برنامه‌های اجتماعی. برخی از راه حل‌های ارزان و حتی رایگان نیز هستند و می‌توانند بلافاصله اجرا شوند. برای مثال، ایالات متحده و سازمان ملل می‌توانند کاری کنند که تحریم‌ها بر اعضای فهرست شده طالبان اعمال ‌شود و نه مردم افغانستان.
مقامات سازمان ملل متحد در ماه‌های اخیر موفقیت‌های اولیه‌ای را در برخی مناطق افغانستان به دست آوردند، زیرا آنها مقامات طالبان را متقاعد کردند که مدارس را بازگشایی کنند، اما گفتگوهای مشابه بیشماری مورد نیاز خواهد بود زیرا دیدگاه‌های تندرو طالبان با اهداف جهانی تقابل دارد.