«شما خیال کردید دور هم جمع بشوید، سرتان را در برف کنید و برای خودتان کاغذپاره صادر کنید، می توانید در اراده پولادین ملت ایران تاثیر بگذارید. من که همان روز اول نظرم را گفتم. گفتم اینها یک کاغذپاره است. واقعا هم کاغذپاره است. شما الان در ایران بچرخید، ببینید چه کسی حساس است به اینها. آنها اشتباه می کنند، ملت ایران از یک مرزی عبور کرد. از یک مرز توانمندی و اقتدار عبور کرد و آنها دیگر دستشان به ملت ایران نمی رسد». نیازی به ذکر اسم فردی که این جملات را چندسال پیش فریاد می زد نیست؛ همه می دانند. اگر کمتر از یک درصد هم پیدا شدند که این جملات برایشان ناآشناست، با کلیدواژه «کاغذپاره» جست وجوی کوچکی کنند، خیلی سریع به خالق این جملات کلیدی می رسد. نیاز به زیاده گویی درباره اثرات این «کاغذپاره» بر عرصه های مخالف سیاسی - اجتماعی در ایران نیست چون به غیر از «چهار درصد» خاص، بیشتر مردم ایران، آن را تمام و کمال حس کرده اند. فارغ از این موضوعات اما به نظر نمی رسید عرصه ای پرت و دورافتاده از سیاست، یعنی عرصه ورزش، هم روزی به خاطر همین «کاغذپاره» زانوی غم بغل کند. تازه ترین تاثیری که آن کاغذپاره معروف بر ورزش و فوتبال ایران گذاشته مربوط به استفاده از سیستم VAR در ورزشگاه آزادی است. بدون درنظر گرفتن اهمال یا تلاش فدراسیون فوتبال در این عرصه، هیچ یک از ۱۵ شرکتی که با فیفا در تجهیز ورزشگاه ها به این سیستم طرف قرارداد هستند به دلیل تحریم ها حاضر نشده اند به فدراسیون فوتبال ایران سیستم VAR را اجاره دهند. یک شرکت هنگ کنگی در این زمینه پیش قدم شده که حالا خبر رسیده این شرکت هم از آمریکا و تحریم های احتمالی اش ترسیده و به فیفا نامه زده که ما دیگر(!) نمی توانیم با ایران به دلیل تحریم ها کار کنیم. به غیر از این شرکت، یک شرکت روسی هم پیش قدم شده که گفته فقط تجهیزات را می فروشد و راهی برای اجاره دادن نیست. پس در بین ۱۵ شرکتی که در این زمینه به صورت رسمی فعالیت می کنند، ۱۳ کمپانی اصلا حاضر به همکاری نشده اند، یکی پشیمان شده و دیگری هم به شرط فروش پا پیش گذاشته است. چنین انزوایی در این عرصه در نوع خودش شاهکار تازه ای است که کاغذپاره های دیروز بر ورزش ایران اعمال کرده اند. اگرچه در این میان، رئیس فعلی فدراسیون فوتبال ایران هم پیش از انتخابات گفته بود چنین می کنم و چنان ولی بعد از نشستن روی صندلی ریاست به خوبی پی برده که نه توانی برای انجام دادن «چنین» دارد و نه زورش به «چنان» می رسد. حال در گوشه ای از ورزش دنیا گیر کرده ایم که حتی کمپانی های مختلف طرف قرارداد با فیفا حاضر نیستند در ازای گرفتن پول، ولو بیشتر هم که شده، به ایران و فوتبالش تجهیزات بفروشند تا کوچک ترین شانسی برای پیشرفت در این زمینه وجود نداشته باشد. «غم نامه» تحریم در ورزش ایران فقط مربوط به این مورد نمی شود و در سال های اخیر، اتفاقات آزاردهنده ای رخ داده که ماحصل کاغذپاره خواندن این مورد بود. در زیر به طور خلاصه به بخشی از مشکلاتی که تحریم برای ورزش ایران به وجود آورده نگاهی انداخته شده تا مرور اندکش تاثیر کاغذپاره ها را به طور شفاف تری بیان کند.
توپ هم به ایران نمی فروشند
ساده ترین ابزار برای انجام ورزش های توپی، همان طور که از اسمش پیداست، توپ است! فدراسیون فوتبال ایران یکی، دو سالی می شود که به دلیل تحریم توان خرید و واردکردن توپ های جدید فوتبال و فوتسال را ندارد! در این زمینه روایت های عجیب و غریبی هم تعریف شده که بعضی ها در سفرهای خارجی با خالی کردن باد توپ ها، آنها را در چمدان جا می دهند و به ایران می آورند. این موضوع به صورت رسمی در تلویزیون بیان شد و درست بودن یا نادرست بودنش گردن راوی.
دریغ از یک دلار
فدراسیون فوتبال آه در بساط ندارد؛ دو باشگاه مطرح استقلال و پرسپولیس هم همین طور. پرسپولیس که با دو بار صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا، پاداش های کلانی نصیبش شده یکی از بدهکارترین تیم های ایرانی است. دلیلش هم مشخصا به تحریم های بانکی علیه ایران برمی گردد. نه فیفا به فدراسیون فوتبال پاداش صعود تیم ملی به جام جهانی را می دهد و نه کنفدراسیون فوتبال آسیا پاداش حضور در لیگ قهرمانان آسیا را به پرسپولیس. کاغذپاره ها کاری کردند که فوتبال در ایران در آستانه ورشکستگی است. همچنان نیازی به یادآوری این مورد نیست که مدیران فوتبال ایران وعده هایی توخالی مبنی بر حل وفصل این مشکل داده اند.
خارجی ها پر
این یکی هم در نوع خودش جالب است. در چندسال اخیر، مربیان مطرح خارجی از ایران رفته اند. دلیلش این است که فدراسیون های ورزشی مربوطه توان پرداخت دستمزد آنها را به موقع نداشته اند؛ چون اصولا بانکی با ایرانی ها همکاری نمی کرده که دستمزد این مربیان در حساب شان بنشیند. در این زمینه راه های میانبری پیدا شده ولی هر بار عاقبت خوشی نداشته است.
خروج چمدان های پر از پول
وقتی بانک و حساب ایرانی تحریم باشد، طبیعی است که جابه جایی پول حتی برای حضور در اردوهای خارجی هم شدنی نیست. این طور می شود که مسئولان ورزش ایران مجبور می شوند چمدان هایشان را پر از پول کنند و از طریق فرودگاه برای تیم، مربی و بازیکنان پول به خارج از کشور ببرند. ناگفته پیداست که چمدان های پرپول در فرودگاه مقصد چه دردسری می تواند برای حاملش داشته باشد.
فشنگی در کار نیست
این هم یکی از غم نامه های آزاردهنده به جا مانده از همان کاغذپاره معروف است. تیراندازان ایرانی به دلیل تحریم های اعمال شده علیه ایران فشنگی به دستشان نمی رسد تا تمرین کنند. می گویند بدون فشنگ، تفنگ را برمی دارند و در ذهن تجسم می کنند که قرار است تیراندازی کنند! نداشتن فشنگ لازم، تا به حال، فرصت درخشیدن در میدان های جهانی را از ایرانی ها گرفته است.
کفش و لباسی هم در کار نیست
«کاغذپاره ها» باعث شد تا دو کمپانی معتبر و بزرگ تولید پوشاک ورزشی، رفتار ناشایستی با ایران به ویژه در فوتبال انجام دهند. نایکی از این گفت که ایرانی ها حق استفاده از کفش های این برند در تورنمنت های مهم را ندارند. آدیداس هم با وجود اینکه با فدراسیون فوتبال ایران قرارداد داشت، این قرارداد را به صورت یک طرفه فسخ کرد و گفت دیگر با فدراسیون های ایرانی همکاری نمی کند.
به این موارد باید یکی، دو نکته دیگر از جمله دردسر فدراسیون والیبال برای خرید تجهیزات پخش اچ.دی و چند نمونه ریزودرشت دیگر هم اضافه شود. البته که بدون اضافه کردن موارد دیگر، مشخص است که «کاغذپاره» دیروز، در ورزش ایران، امروز تبدیل به «غم نامه» شده است.
*شرق
تعداد بازديدها: 746
این مطلب از نشانی زیر دریافت شده است:
http://fajr57.ir/?id=91122
تمامي حقوق براي هیئت انصارالخميني محفوظ است.
«شما خیال کردید دور هم جمع بشوید، سرتان را در برف کنید و برای خودتان کاغذپاره صادر کنید، می توانید در اراده پولادین ملت ایران تاثیر بگذارید. من که همان روز اول نظرم را گفتم. گفتم اینها یک کاغذپاره است. واقعا هم کاغذپاره است. شما الان در ایران بچرخید، ببینید چه کسی حساس است به اینها. آنها اشتباه می کنند، ملت ایران از یک مرزی عبور کرد. از یک مرز توانمندی و اقتدار عبور کرد و آنها دیگر دستشان به ملت ایران نمی رسد». نیازی به ذکر اسم فردی که این جملات را چندسال پیش فریاد می زد نیست؛ همه می دانند. اگر کمتر از یک درصد هم پیدا شدند که این جملات برایشان ناآشناست، با کلیدواژه «کاغذپاره» جست وجوی کوچکی کنند، خیلی سریع به خالق این جملات کلیدی می رسد. نیاز به زیاده گویی درباره اثرات این «کاغذپاره» بر عرصه های مخالف سیاسی - اجتماعی در ایران نیست چون به غیر از «چهار درصد» خاص، بیشتر مردم ایران، آن را تمام و کمال حس کرده اند. فارغ از این موضوعات اما به نظر نمی رسید عرصه ای پرت و دورافتاده از سیاست، یعنی عرصه ورزش، هم روزی به خاطر همین «کاغذپاره» زانوی غم بغل کند. تازه ترین تاثیری که آن کاغذپاره معروف بر ورزش و فوتبال ایران گذاشته مربوط به استفاده از سیستم VAR در ورزشگاه آزادی است. بدون درنظر گرفتن اهمال یا تلاش فدراسیون فوتبال در این عرصه، هیچ یک از ۱۵ شرکتی که با فیفا در تجهیز ورزشگاه ها به این سیستم طرف قرارداد هستند به دلیل تحریم ها حاضر نشده اند به فدراسیون فوتبال ایران سیستم VAR را اجاره دهند. یک شرکت هنگ کنگی در این زمینه پیش قدم شده که حالا خبر رسیده این شرکت هم از آمریکا و تحریم های احتمالی اش ترسیده و به فیفا نامه زده که ما دیگر(!) نمی توانیم با ایران به دلیل تحریم ها کار کنیم. به غیر از این شرکت، یک شرکت روسی هم پیش قدم شده که گفته فقط تجهیزات را می فروشد و راهی برای اجاره دادن نیست. پس در بین ۱۵ شرکتی که در این زمینه به صورت رسمی فعالیت می کنند، ۱۳ کمپانی اصلا حاضر به همکاری نشده اند، یکی پشیمان شده و دیگری هم به شرط فروش پا پیش گذاشته است. چنین انزوایی در این عرصه در نوع خودش شاهکار تازه ای است که کاغذپاره های دیروز بر ورزش ایران اعمال کرده اند. اگرچه در این میان، رئیس فعلی فدراسیون فوتبال ایران هم پیش از انتخابات گفته بود چنین می کنم و چنان ولی بعد از نشستن روی صندلی ریاست به خوبی پی برده که نه توانی برای انجام دادن «چنین» دارد و نه زورش به «چنان» می رسد. حال در گوشه ای از ورزش دنیا گیر کرده ایم که حتی کمپانی های مختلف طرف قرارداد با فیفا حاضر نیستند در ازای گرفتن پول، ولو بیشتر هم که شده، به ایران و فوتبالش تجهیزات بفروشند تا کوچک ترین شانسی برای پیشرفت در این زمینه وجود نداشته باشد. «غم نامه» تحریم در ورزش ایران فقط مربوط به این مورد نمی شود و در سال های اخیر، اتفاقات آزاردهنده ای رخ داده که ماحصل کاغذپاره خواندن این مورد بود. در زیر به طور خلاصه به بخشی از مشکلاتی که تحریم برای ورزش ایران به وجود آورده نگاهی انداخته شده تا مرور اندکش تاثیر کاغذپاره ها را به طور شفاف تری بیان کند.