آسمان ، واقعه ی وصل تماشا می کرد

شمس ، حاشیه نشین گشته و بلوا می کرد

تیرگی آمد و مستور شد ، آغوش زمین

شب مباهات به طولانیِ يلدا می کرد

شاهدِ مکتب ما زمزمه ی رفتن داشت

این عروجی است که آتش به جگرها می کرد

آن سبک بال که در جاریِ خون می غلطید

جلوه ها از دلِ اسرار هویدا می کرد

خاک و خون داشت به رخسار ، نه خوشرنگِ حنا

این دو ، الحق رُخ دلدار چه زیبا می کرد

طفل شش ماهه چگونه بزند واعطشا

با ، نگه خون به دلِ حضرتِ سقّا می کرد

حیرتِ انس و ملک سخت برانگیخت حسین

آنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می کرد

در تمام قد و بالای اباعبدالله

چه کسی جایِ لگد ناشده پیدا می کرد؟!

جورِ بیداری ما خفتنِ مردانِ خداست !

این چه مرگی است که ویرانکده احیاء می کرد

ای مهاجر پس از آن هجرتِ خونین بدنان

اُمّتی خیمه ی ماتمکده بر پا می کرد

1390/9/27 - تهران

برگرفته از کتاب : دشت معرفت