جماران: همانطور که در روزهای اخیر همگان شنیده اند، طرح صیانت از کاربران در فضای مجازی در مجلس شورای اسلامی مطرح شده است و بسیاری از مردم و همچنین صاحبنظران، کارشناسان و.... با آن مخالفت کرده اند و نظرات بسیاری پیرامون آن مطرح شده است. در این یادداشت، تلاش میشود از منظری دیگر به آن نگاه شود و به جای پرداختن به محتوای طرح، به نحوه پیگیری و ارائه آن نگریسته شود.

 آنچه در ماههای اخیر بیش از هر چیزی در مورد نحوه ارائه و پیگیری طرح دیده شد، «سیاست فریب» بود. این سیاست در چند مقطع بروز و ظهور یافت. ابتدا پیش از انتخابات ریاست جمهوری گفته شد که فضای مجازی اساساً مسأله مردم نیست و آنچه مسأله مردم هست، بحث «معیشت» است. حتی در دوران تبلیغات انتخاباتی و در طی مناظرات انتخاباتی، کاندیداهای به اصطلاح اصولگرا که بعضی هم نماینده مجلس بودند، همگی بحث محدودیت را نفی و آن را اتهامی از سوی رقیب برای کسب رأی اعلام کردند و حتی خود را از فعالان فضای مجازی معرفی نمودند. اما بعد از پایان انتخابات و هنگامیکه خیالشان از رأی راحت شد، این طرح را در حالیکه کشور گرفتار انواع مشکلات معیشتی است، مطرح کردند و به دنبال تصویب آن هستند که این بیش از هر چیز سیاست فریب در قبال مردم را به ذهن متبادر میسازد.

مقطع بعدی که این سیاست برای این طرح پی گرفته شد، هنگام طرح آن در مجلس بود. در حالیکه طبق قانون اساسی، طرحها باید به طور طبیعی به صورت علنی مطرح شود تا مردم در جریان آنچه که میخواهند برای آنها تصویب کنند، قرار گیرند، آن را در یک جلسه غیرعلنی مطرح کردند تا از چشم مردم به دور باشد و مردم متوجه مباحث نشوند. این در حالی است که این مجلس با شعار شفافیت شکل گرفت که حتی معتقد بودند که باید رأی نمایندگان برای همه مسائل شفاف و روشن بیان شود، اما هنگام طرحی که اساساً نیازی به این مخفی کاری را ندارد، همه شفافیتها را کنار میگذارند و سیاست فریب را در پیش میگیرند تا بتوانند خواسته خود را عملی سازند. در گام بعدی برای فریب هم، طرح را به اصل ۸۵ قانون اساسی ارجاع میدهند تا در کمیسیون فرهنگی مطرح و تصویب شود و اساساً مردم در جریان آن قرار نگیرند.

در گام سوم، سیاست فریب در مورد خود طرح پیگیری شده است و در حالیکه طراحان طرح به دنبال محدودیت فضای مجازی برای کاربران هستند، طرح خود را صیانت از کاربران اعلام میکنند تا ماهیت اصلی طرح به زعم آنان برای مخاطبان مخفی بماند، گو اینکه در معدود مصاحبه هایی که طراحان طرح انجام دادهاند، نشانهای محدودیت برای فضای مجازی از سخنان آنان کاملاً آشکار است.

لذا به نظر میرسد سیاستی که عده ای در پیش گرفته اند، «سیاست فریب» است. پیشینه این سیاست نشان میدهد که در تاریخ اسلام بیش از همه این سیاست را بنیامیه اعمال مینمود. آنها همواره تلاش داشتند با انواع حربه ها، مردم را بفریبند و از این طریق حکمرانی خود را پیش ببرند و این شایسته حکومتی که مدعی پیروی از حکومت علوی که سرلوحه آن صداقت و شفافیت در برابر مردم بود، نیست. امید است این رویه تغییر کند و مسئولان امر به جای سیاست فریب، سیاست صداقت و شفافیت را در برابر مردم پیش گیرند.