در آستانه چهلمین سالروز شهادت مظلومانه معمار انقلاب، شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی و هفتاد و دو تن از یاران مقاوم و متعهد و متدین انقلاب قرار داریم. افرادی که امام خمینی رضوان‌الله‌تعالی‌علیه از آنان با عنوان «ابرار» یاد کردند و در توصیف فضایل و شایستگی‌های شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی، ایشان را علاقه‌مند به اسلام و متفکر و متعهد و به درد بخور و خاری در چشم دشمنان اسلام دانستند. گذشت زمان، هر روز بیشتر از پیش اهمیت این جمله پرمحتوای رهبر کبیر انقلاب را نشان داد که درباره آیت‌الله بهشتی می‌‌فرمودند:‌ «مراتب فضل بهشتی و مراتب تفکر ایشان و مراتب تعهد ایشان بر من معلوم بود و آنچه من راجع به ایشان متاثر هستم و شهادت ایشان در مقابل او ناچیز است، مظلومیت او در کشور بود».
امام خمینی می‌دانستند که افراط و تفریط بیماری‌های مهلکی هستند که جامعه را به سوی انحراف سوق می‌دهند و روح تعالیم اسلامی، مبتنی بر اعتدال و پای‌بندی به «ارزش‌ها»ست و از آنجا که آیت‌الله بهشتی، انقلاب اسلامی ایران را انقلاب ارزش‌ها می‌دانست، بهشتی را روح مجسم اعتدال موردنظر اسلام یافته بودند و این اظهار تاسف بر مظلومیت بهشتی، ناشی از تلاش و ایثار بهشتی و از خود گذشتگی وی برای اعتلای شعائر دینی و ارزش‌های اسلامی بود و همین کافی بود که شهادت او را در نگاه امام خمینی ناچیز قلمداد نماید. در آستانه چهلمین سالروز شهادت مظلومانه آیت‌الله بهشتی و جمعی از یاران انقلاب، مروری بر بیانات امام خمینی درباره شهدای این حادثه عظیم داریم و شما را به مطالعه آن دعوت می‌نمائیم.
***
البته این پیشامد(1) برای همه ملت ما ناگوار بود و یک اشخاصی که برای خدمت خودشان را حاضر کرده بودند و خدمتگزار این کشور بودند، اشخاصی بودند که آن قدری که من از آنها می‏شناسم از ابرار(2) بوده‏اند، از اشخاص متعهد بوده‏اند که در راس آنها مرحوم شهید بهشتی است. ایشان را من بیست سال بیشتر می‏شناختم. مراتب فضل ایشان و مراتب تفکر ایشان و مراتب تعهد ایشان بر من معلوم بود. و آنچه که من راجع به ایشان متاثر هستم، شهادت ایشان در مقابل او ناچیز است و آن مظلومیت ایشان در این کشور بود. مخالفین انقلاب، افرادی[را] که بیشتر متعهدند، موثرتر در انقلاب‏اند، آنها را بیشتر مورد هدف قرار داده‏اند. ایشان مورد هدف اجانب و وابستگان به آنها در طول زندگی بود. تهمتها؛ تهمتهای ناگوار به ایشان می‏زدند! از آقای بهشتی اینها می‏خواستند موجود ستمکار دیکتاتور معرفی کنند، در صورتی که من بیش از بیست سال ایشان را می‏شناختم و بر خلاف آنچه این بی‏انصافها در سرتاسر کشور تبلیغ کردند و "مرگ بر بهشتی" گفتند، من او را یک فرد متعهد، مجتهد، متعهد، متدین، علاقه‏مند به ملت، علاقه‌مند به اسلام و به درد بخور برای جامعه خودمان می‏دانستم. و شما گمان نکنید که این آقایان که وارد شدند در این شغلهای دولتی، اینها یک اشخاصی بودند یا هستند که راهی برای استفاده جز این مقام ندارند؛ اینها هر کدام اشخاص متعهدی بودند که در پیش مردم مقام داشتند، در پیش روحانیت مقام بزرگ داشتند، و این طور نبود که وا خورده باشند که بخواهند بیایند اینجا انحصار طلب باشند. خدا انصاف بدهد به آنهایی که انحصارطلب بودند و می‏خواستند بهشتی و خامنه‏ای و رفسنجانی و امثال اینها را از صحنه خارج کنند. اینها رفتند به آقای بهشتی و این جمعی که در این واقعه؛ در این واقعه فجیع[که] به دست عمّال آمریکا و به دست اشخاصی که کسی [که] «شناخت»(3) آنها را خوانده باشد، می‏داند که به هیچ یک از اصول اسلامی اعتقاد نداشتند، [درست شده بود،] به دست اینها شهید شدند و به درگاه خدا شتافتند وَنَحْنُ اِنْ شاءَ‌الله بِهِمْ لاحِقُون.(4)
از صدر اسلام تاکنون دو طریقه، دو خط بوده است: یک خط، خط اشخاص راحت‏طلب که تمام همّشان به این است که یک طعمه‏ای پیدا بکنند و بخورند و بخوابند و عبادت خدا هم آنهایی که مسلمان بودند، می‏کردند، اما مقدم بر هر چیزی در نظر آنها راحت‏طلبی بود. در صدر اسلام، از این اشخاص بودند. وقتی که حضرت سیدالشهدا ـ سلام‌الله‌علیه ـ می‏خواستند مسافرت کنند به این سفر عظیم، بعضی از اینها نصیحت می‏کردند که برای چه، شما اینجا هستید، مامونید و حاصل، بنشینید و بخورید و بخوابید. و از همانها بعضی قماشها بودند که اشکال هم می‏کردند که یک قدرت بزرگی را در مقابلش چرا یک عده کمی قیام می‏کنند. این در طول تاریخ تا حالا بوده است. از اول نهضت اسلامی، ما شاهد اشخاصی که به این وضع بوده‏اند، راحت را بر هر چیزی مقدم می‏داشته‏اند، تکلیف را این می‏دانستند که نمازی بخوانند و روزه‏ای بگیرند و بنشینند در منزلشان ذکری بگویند و فکری بکنند و چنانچه یک اشخاص انحرافی هم باشند غیبت بکنند، بروند عبادتشان را بکنند و بنشینند و در مجالسشان غیبت بکنند، تهمت بزنند،[بوده‏ایم.] این یک راهی بود که یک دسته‏ای از مردم داشتند که تمام آمال آنها این بود که آدم اینجا این چند روزی که هست، خوب استراحت بکند و بنشیند در خانه‏اش عبادت بکند. اسلام را خلاصه کرده بودند در عبادات؛ مثلاً، نماز و روزه و امثال اینها. برای اسلام هم غیر از این، خیلی، نه اطلاعات صحیح داشتند و نه ارزشی قائل بودند. همان باید در منزلها بنشینند و نگاه کنند و به دیگران اشکال کنند. در آن وقتی که اول نهضت بود، یک شخص سرشناس از این اشخاص گفته بود که ایرانیها دیوانه شده‏اند! قیام در مقابل محمدرضا را و ایستادگی در مقابل ظلم را، با تعبیر دیوانگی، یکی از اشخاص سرشناس معرفی کردند. آن کاسب یا تاجری که در منزل او بود و از او شنید این را، گفته بود که آقا، بعضی از اینها مردم کذا و کذا هستند و اینها بعضیشان هم شهید شده‏اند. آن آقای سرشناس گفته بود: این از خریتشان بوده است! آدم که نمی‏رود در توی خیابان مقابل مسلسل بایستد! و همان آقای سرشناس پرونده‏اش از ساواک بیرون آمده و آن وقتی که جوانهای ما در خیابانها کشته می‏شدند، انگشتر برای سلامت محمدرضا فرستاده بود. یک دسته این طورند که حضرت امیر ـ سلام‌الله‌علیه ـ از اینها تعبیر می‏کند که اینها همّشان علفشان است(5)؛ مثل حیواناتی که همّشان این است که شکمشان سیر بشود، شهواتشان را بر همه چیز مقدم می‏دارند؛ نماز هم می‏خوانند و روزه هم می‏گیرند و عبادات شرعی را هم بجا می‏آورند، لکن این طور است وضع تفکر که انسان نباید خودش را در معرض یک خطری، در معرض یک چیزی قرار بدهد و این کاری که این ملت شریف اسلام کردند، این کار یک کار جنون‏آمیز بوده است! یک دسته دیگر هم انبیا بوده‏اند و اولیای بزرگ. آن هم یک مکتبی بود و یک خطی بود؛ تمام عمرشان را صرف می‏کردند در اینکه با ظلمها و با چیزهایی که در ممالک دنیا واقع می‏شود، همّشان را اینها صرف می‏کردند درمقابله با اینها. کسی که تاریخ انبیا را دیده باشد و تاریخ اسلام را دیده باشد و تاریخ زندگی حضرت رسول ـ سلام‌الله‌علیه ـ را و ائمه اطهار و اصحاب رسول‌الله را دیده باشد،می‏بیند که اینها از اوّلی که وارد شدند در میدان و به حد بلوغ رسیدند و رسول اکرم از اوّلی که این رسالت به او محول شد تا آن وقتی که در بستر مرگ خوابیده بود یا شهادت، بین این بستر و آن بعثت، تمام فعالیت بوده است، جنگ بوده، دفاع بوده. و کسی که زندگی امیرالمومنین ـ سلام‌الله‌علیه ـ را مشاهده کند نیز [می‏بیند] همین‌طور بوده؛ جهاددر راه خدا و جهاد در راه احکام خدا بوده است. و سایر ائمه ـ علیهم‌السلام ـ البته آن که از همه بارزتر و معروفتر است سیدالشهدا ـ سلام‌الله‌علیه ـ است. اگر وضع تفکر سیدالشهدا ـ سلام‌الله‌علیه ـ مثل بعض مقدسین زمان خودش بود، آنها طرحشان این بود که بماند همان در جوار حضرت رسول ـ سلام‌الله‌علیه ـ و عبادت کند. اگر وضع تفکر مولا هم این طور بود، کربلایی پیش نمی‏آمد؛ یک راحت‏طلبی بود و کناره‏گیری از جامعه و دعا و ذکر بود، لکن وضع تفکر جور دیگری بود. چنانچه ائمه ما ـ علیهم‌السلام ـ سازش می‏کردند با اهل ظلم و ستم، احتراماتشان بسیار زیاد بود، خلفا حاضر بودند که آنها را هر جور احترام می‏خواهند بکنند که آنها دست از دعوتشان بردارند. حضرت موسی بن جعفر همین‌طور من باب اتفاق نبود که چندین سال در حبس به سر برد و تبعید بعض ائمه و احضار از مدینه، بردنشان به محل خلیفه،(6) همچو نبود که اینها یک مردم عادی باشند که همین بنشینند و درسی بخوانند و درسی بگویند و مطالعه‏ای بکنند و عبادت خدا را بکنند و در جوار رسول خدا عبادت کنند. اگر طرز افکار آنها هم این بود، این مذهب یک مذهبی که در مقابل ظلم در طول تاریخ واقع شده است، نبود. این دو رشته از اول خلقت تا حالا بوده است؛ رشته تعهد به اسلام و ایستادگی در مقابل ظلم و ستم و دیکتاتوری و قدرتهای شیطانی و سازش. من در طول این نهضت، اشخاصی را [دیدم،] بسیار هم مردم نماز خوان و ملا و معتبر و اینها [بودند،] لکن در همان یورش اول که سازمان امنیت برد و یک دسته‏ای را اذیت کرد و زد، راحت‏طلبی را برداشتند و انتخاب کردند و کنار نشستند؛ حالا یا ساکت کنار نشستند یا بعضی هم ساکت نشدند و کنار نشستند؛ یعنی، موافقت کردند با دستگاه. این دسته‏ای که خودشان را از اول مهیا کردند برای مقابله؛ مقابله با ظلم، این دسته از اول توجه به این معنا داشتند که این مقابله زحمت دارد، این مقابله شهادت دارد، این مقابله حبس دارد. اینها در حبس هم بعضیشان می‏رفتند و آن زجرها را می‏کشیدند، قدمشان که ازحبس بیرون می‏آمد، می‏رفتند سراغ باز مقابله؛ برای اینکه این یک مکتبی بود و یک خطی بود؛ خطی که ترسیمش را انبیا از صدر عالم کرده‏اند؛ آن انبیایی که در آتش سوزاندند آنها را و ارّه کردند آنها را و آنها اگر می‏خواستند که آن خط خودشان را منحرف کنند، خیلی هم محترم بودند. این آقایانی که در این مسائل وارد بودند، متوجه این معنا بودند که در زمان محمد رضا معلوم بود که هر کس هر عملی بکند، هر حرفی بزند، این درحبس است و در شکنجه است و در کذا، لکن اینها حبس را می‏رفتند، شکنجه را می‏دیدند، بیرون می‏آمدند و باز همان پست را اداره می‏کردند.
ما نباید تصور این را بکنیم که این ابر قدرتها از ما دست برداشته‏اند. ملتی که می‏خواهد زنده باشد و می‏خواهد مستقل باشد و نوکر نباشد، وابسته نباشد و می‏خواهد آزاد باشد و تحت سلطه نباشد، این ملت باید مهیا باشد برای همه چیز. اگر راحت‏طلبی را می‏خواهد ملت، از زمان محمدرضا بهتر از همه این بود که ظهر بیایند نماز بخوانند با امام جماعتشان و امام جماعت برود سراغ کارش و شما بروید سراغ کسبتان. راحت‏طلبی این را اقتضا می‏کرد، حالا هم باز همان رژیم بود و همان بساط بود و شما هم نانتان را می‏خوردید و آبتان را می‏خوردید و شمیرانتان را هم می‏رفتید و کارهای عادیتان را انجام می‏دادید، لکن تکلیف هم این است؟ در مقابل خدا هم می‏شود انسان عذر بی‏خودی بتراشد؟ فرضاً که حالا کسی عذر تراشید به اینکه خوب، ما دیدیم که وقتی وارد بودیم در این امور، از همه اطراف کشورهای وابسته به آمریکا و شوروی و افراد وابسته به اینها از داخل و خارج مزاحمت ایجاد می‏کنند، می‏کشند افراد را، بمب می‏گذارند و چه می‏کنند، هجوم می‏کنند و وارد کشور می‏شوند، خوب، تکلیف چیست؟ تکلیف این است که حالا ما رها کنیم آن طریقه اسلام را و آن طریقه انبیا را و راحت‏طلبی را انتخاب کنیم و چند روز ادامه زندگی حیوانی بدهیم؟! با حیوانات فرق نداشته باشیم؟! حیوانات هماِنْ مِنْ شَی‏ءٍ اِلاّ یسَبِّحُ بِحَمْدِه؛(7) آنها هم ذکر و تسبیح دارند، لکن همّشان علفشان است. انسان هم باید این طوری باشد که همّش علفش باشد و هر چه ذلت و‌ خواری است تن به آن بدهد؛ برای اینکه چند روز زندگی مرفه بکند؟! این زندگی‏ای است که بعضی انتخاب کرده‏اند برای خودشان و آن وقت این جوانهای ما، که در جبهه و پشت جبهه، مشغول به فعالیت هستند و این جهاد سازندگی که شما آقایان از اجزای آن هستید، روز و شب خودتان را برای این ملت صرف می‏کنید، آنها کنار بنشینند و بگویند که اینها مجنون شده‏اند! کنار بنشینند و اعلامیه بدهند، روشنفکرشان اعلامیه بدهد، روشنفکرشان صحبت کند و محکوم کند! خوب، در مقابل رفقای خودشان البته می‏نشینند و حرفهایی می‏زنند، برای خودشان هم تکلیف شرعی معین می‏کنند، اما در مقابل خدا هم می‏شود انسان تکلیف شرعی درست کند؟! خدا را هم می‏شود اغفال کرد ـ نعوذباللّه‏؟! فرضاً ما و شما را اغفال کنند، این جنایاتی که الآن، امروز در کشور ما واقع می‏شود، این جنایات را صحه بر آن می‏گذارند یا مخالف هستند؛ اگر صحه می‏گذارند و امثال اینهایی که شهید شدند، آنها [را] مستحق می‏دانند از برای قتل و از برای شهادت، پیش ما ـ فرضاً ـ گفتند که فلان آدم، آدم فاسدی بود و باید از بین برود، اما پیش خدا هم می‏شود این طور صحبت کرد؟ اینهایی که خدا را قبول دارند و اینها را محکوم نمی‏کنند، جواب خدا را چه می‏دهند؟ و آنهایی که نشسته‏اند در کمین و این جوانها و کودکهای ما را بازی می‏دهند و می‏فرستند در خیابانها به خرابکاری یا بازی می‏دهند و یک بمب دستشان می‏دهند، یک دختر، یک پسر بمب را دستش می‏دهند: برو بگذار کجا، اینهایی که در آن کنارها نشسته‏اند، انسانند اینها؟ یا سبع‌هایی هستند که خودشان جرات بیرون آمدن نمی‏کنند و اطفال مردم را می‏فرستند و خرابکاری می‏کنند؟ اینها گمان می‏کنند که ملت ما برای خاطر فلان شخص و فلان شخص قیام کرده است؟ شما کاری بکنید که پیغمبر اسلام را از صحنه خارج کنید! شما کاری بکنید که خدا را از صحنه خارج کنید! شما کاری بکنید که اولیای عظام خدا را از صحنه خارج کنید! شما کاری بکنید که مذهب تشیع را از صحنه خارج کنید! و الاّ مذهب تشیع و مذاهب اسلامی این مسائل را دیده‏اند. مذهب خون و شمشیر است مذهب تشیع، و این تا آخر هست. منتها یک وقت وسایل فراهم نبوده برای بعضیها، لکن درصدد بودند که بشود و یک وقت هم وسایل فراهم شد و شد. حالایی که همچو قیام مردانه بزرگی رخ داده است. و این طور ملت ما برای همه چیز ایستاده است، حالا شما می‏توانید با یک بمب و با کشتن یک شخصیت ـ ولو هر چه شخصیت بزرگی باشد ـ می‏توانید ملت را هم از صحنه خارج کنید؟ یا اینکه ملت فریادش بیشتر می‏شود و مشتش گره بیشتر پیدا می‏کند و عزمش جزمتر می‏شود؟ شما باید این "الله‏اکبر"ها را از مردم بگیرید!
چند نفر عزیز که بسیار خاطرشان عزیز است، گرفتن از ملت، ملت را عقب نمی‏نشاند، صفها فشرده‏تر می‏شود، فریادها بیشتر می‏شود و مشتها گرهش محکمتر می‏شود. شما نمی‏توانید با ترور بعضی شخصیتها، با بمب گذاشتن در بعضی جاها ـ هر جا باشد ـ نمی‏توانید این ملت را از صحنه خارج کنید. این ملت سرتاسر کشور الآن در [صحنه‏اند.] الآن در تمام کشور در صحنه، مردم موجودند و با مشتهای گره کرده ایستاده‏اند در مقابل شما. ملتی که جوانش هر دو پایش را از دست داده و او را خواباندند و آوردند پیش من، مع‏ذلک، می‏گوید که دعا کنید که من شهید بشوم، ملتی که مادر شهید می‏آید و می‏گوید من اولاد دیگری هم دارم و برای شهادت حاضرم بدهم، ملتی که جوانهای او در جبهه‏ها نماز شب می‏خواند و جهاد فی‌سبیل‌الله می‏کند و این جهاد را برای خودش فخر می‏داند و زندگی ننگین فرصت‏طلبی و راحت‏طلبی را به کنار زده است و شب و روز خودش را در سنگر با آن هوای گرم و با آن بی‏آبی و با آن شدت می‏گذراند و پیشروی می‏کند، با کشتن من و امثال من کنار می‏رود این ملت؟! اشتباه دارید شماها؛ شمایی که دعوت می‏کنید به ایستادن در مقابل مردم. در مقابل این ملت، می‏خواهد کسی بایستد؟ اینهایی که دم از خلق می‏زنند و دم از شجاعت می‏زنند و دم از جنگجویی می‏زنند، چطور در کنار خانه‏ها خزیده‏اند و بچه‏ها را وادار می‏کنند که بروند بمب بگذارند؟ این کار ابلهانه برای چیست؟ برای این است که شما خیال می‏کنید که حالا که این کار را کردید، دیگر ملت ما همه کنار می‏روند و صحنه را می‏گذارند برای شما؟ این اشتباه است.
دو روز پیش از این که سران ارتش اینجا بودند، با کمال جدیت از من می‏خواستند که به این اشخاصی که برای صلح رفت و آمد می‏کنند، بگویید نیایند اینجا، ما رها نخواهیم کرد، ما مثل حسین در جنگ وارد شدیم و مثل حسین باید به شهادت برسیم. من کراراً به این مادرها و پدرها و به این جوانهای گولخورده نصیحت کردم که اولاد خودتان را نصیحت کنید، اولاد خودتان را بازدارید از اینکه آلت دست جنایت جنایتکاران بشوند. و به این جوانهای گولخورده مکرر گفتم که شما طرز فکر این بزرگترها را ـ به‌اصطلاح ـ و این سران را مشاهده کنید! این سران فاسد هیچ‏کدام در صحنه نیستند، همه در زیر، در کنج خانه‏ها و در زیر زمینها هستند و شما را آلت قرار دادند که شما بروید و خون مردم را بریزید و خون خودتان ریخته بشود، صحنه برای آنها درست بشود که آن‏ها بیایند بیرون صحنه را برای آمریکا درست کنند. بیدار بشوید یک قدری! این تلاشهای احمقانه‏ای که اینها می‏کنند، خیال می‏کنند که به مجرد اینکه این افراد لایق را بردند از بین، ملت ما دیگر می‏رود کنار، در ملت ما افراد لایق هست و می‏آید جای آنها. آنها برای همین شهادت وارد شده بودند در جبهه، در این صحنه‏ها و ملت ما هم برای شهادت وارد شده است در صحنه. اگر بنا بود که به مجرد اینکه یک امری واقع می‏شد ناگوار، ما کنار می‏رفتیم و ملت کنار می‏رفت، این از اول نمی‏آمد در صحنه. ملتی که بچه چند ساله‏اش با موتور سیکلت می‏زند به تانک و زیر تانک می‏رود، این به کشته شدن یک نفر یا دو نفر یا صد نفر یا هزار نفر کنار می‏نشیند؟! اینها باید به عدد افراد این ملت، به عدد افراد جوان و رزمنده این ملت بمب تهیه کنند، و الاّ یک بمبی دزدکی زیر یک منزل گذاشتن و یک نفر، چند نفر ابرار را، چند نفر اشخاص متعهد به اسلام را، فداکار را از بین بردن، که ملت را از بین نمی‏برد. ملت یک دریای بزرگی است و این دریای بزرگ هست و به جای اشخاصی که از صحنه آنها با شهادت بیرون می‏روند و جنایتکاران آنها را از صحنه بیرون می‏کنند، به جای آنها باز افراد می‏آیند و این سیل خروشان هست تا اینکه آمریکا را و سایر کشورهایی که می‏خواهند ما را طعمه کنند، قطع طمع همه آنها را بکنند.
ما به این طور کارهای بچگانه؛ کارهایی که معلوم است از روی ضعف پیش آمده؛ کارهایی که معلوم است که نفسهای آخر را دارند می‏کشند، از صحنه خارج نمی‏شویم ما. ما اگر آمده بودیم برای اینکه یک زندگی مرفهی بکنیم، بله، وقتی می‏دیدیم که یک کسی را یا چند کس را کشتند، ترور کردند، خوب، راحت‏طلبی این بود که دیگر نیاییم. و شما، صدها نفر شما را، چندین هزار افراد شما را محمدرضا در خیابانها کشت و شما از صحنه خارج نشدید. الآن هم در صحنه‏های جنگ، هر روز برادران ما، برادران متعهد ما، برادرانی که ما باید از آنها در این امور عبرت بگیریم، این برادران کشته می‏شوند و جای آنها را یک صف دیگر می‏گیرد. شما اشتباه دارید، احمقانه عمل می‏کنید. یک روز می‏گویید که «بحث آزاد» وقتی بحث آزاد پیش می‏آید نمی‏آیید، فرار می‏کنید. یک روز می‏گویید که اجازه بدهید که ما بیاییم در رادیو و تلویزیون چه بکنیم، اجازه هم بهتان بدهند، نمی‏آیید. یک روز هم می‏گویید که ما برای خلق می‏خواهیم زحمت بکشیم، خرمنهای مردم را آتش می‏زنید برای خلق، کارخانه‏ها را از بین می‏برید برای خلق، این خلق را می‏ریزید در خیابانها و سر می‏برید برای خلق! این خلقی که شما برای او این کار را می‏کنید؛ کیست؟ زندگی این مردم را شما می‏خواهید به هم بزنید، اگر بتوانید. آن خلقی که برای او عمل می‏کنید، خوب، جز این جمعیت ایران است؟ شما این جمعیت ایران را در مقابلش ایستادید. شما دعوت می‏کنید در مقابل این جمعیت، مردم بایستند. مردم در مقابل خودشان بایستند؟ یا شما گنهکارها را دعوت می‏کنید و شما مفسدین را دعوت می‏کنید برای مقابله؟ وقتی مقابله نمی‏توانند بکنند می‏روند کنار و هی بمب می‏گذارند یک جایی. این دلیل بر این است که شما مرد جنگ نیستید و ادعا می‏کنید، مرد بحث آزاد نیستید و ادعایش را می‏کنید. در کتاب خودتان، از اسلام هیچ خبری نیست و همه اصول اسلام را تاویل می‏کنید به همین دنیا! همه چیز را بر می‏گردانید و ادعای اسلام می‏کنید! آن اسلامی که شما می‏گویید، چیست؟ مگر ملت ما از شماها دیگر می‏توانند بازی بخورند؟ اینهایی که هم‏حبسی شما بودند، آن قدر جنایات از شما سراغ دارند که اگر یک وقت فرصت پیدا کنند و بیایند در رادیو و تلویزیون بگویند، می‏فهمید شما که اینها چی بودند و چه جانورهایی هستند و بودند.
ما باز از خوف اینکه یک دسته جوان بازی خورده در بین اینها باشد و هست، از خوف این نمی‏توانیم یک شدت عملی به خرج بدهیم، ولی ملت ما باید چشمهایش را باز کند و رفت و آمدهای مشکوک را تحت نظر بگیرد. شما ننشینید حالا که برای شما فقط پاسدارها عمل کنند؛ شما همه پاسدار اسلامید. ملت ما همه پاسدار اسلام هستند. باید همه مراقب باشند؛ همسایه‏های خودشان را هر خانه‏ای تحت نظر بگیرد، رفت و آمدهای مشکوک را تحت نظر بگیرد. اگر دید یک مسئله‏ای در آنجا محتمل است باشد ـ ولو احتمال بدهد ـ باید اطلاع بدهد به مراکزی که در نزدیک آنجاست؛ کم توجه نباشد به این مسائل؛ سست نباشد در این مسائل. پیغمبر اسلام تا آن وقتی که در بستر مرگ خوابیده بود، جیشش را فرستاده بود و بیرون مدینه تجهیز کرده بود برای مقابله با کفار. آنهایی که اسلام را خلاصه می‏کنند در اینکه بخورند و بخوابند و یک نمازی بخوانند و یک روزه‏ای بگیرند و در گرفتاری این ملت، در گرفتاری این جامعه دخالت نکنند، به حسب روایت رسول اکرم، اینها مسلم نیستند؛ کسی که اهتمام به امور مسلمین ندارد، در صحنه خودشان نیستند، آنهایی که در صحنه هستند آنها را انتقاد می‏کنند. مراجعه کنند اشخاص، گروهها به قلب خودشان، ببینند که این کاری که در تازگی واقع شد و این همه جوان ما و اشخاص برومند ما به شهادت رسید، آیا اینها در قلبشان احساس خشنودی می‏کنند؟ و من می‏دانم یک عده‏ای این طورند.
و من یک کلمه به برادران دادگاه و کسانی که رئیس زندان هستند و اشخاصی که زندانبان هستند، می‏گویم و آن اینکه این طور نباشد که یک جنایتی وقتی واقع شد، اینها آرامش خودشان را از دست بدهند و ـ خدای نخواسته ـ با زندانیانی که الآن هستند ـ ولو این زندانیان از همین گروههای فاسد باشند ـ با خشونت غیراسلامی عمل کنند. با آرامش و با احترام عمل کنند. لکن دادگاه‌ها احکام را با دقت بررسی کنند و پرونده‏ها را بررسی کنند و آنها را بر محکمه‏ها بنشانند و از آنها استفسار کنند و با قاطعیت، هرچه باید بکنند، عمل کنند، لکن این طور نباشد که حالا از باب اینکه یک دسته‏ای از ما به وسیله همین گروهها از بین رفته، حالا ما در حبس با اشخاصی که محبوس هستند ـ خدای نخواسته ـ به خلاف موازین اسلام عمل کنیم و من می‏دانم نمی‏کنند. گرچه آنهایی که باید به شما تهمت بزنند تهمت را می‏زنند، آنها کارهای اینها که در خیابانها کردند و مردم را آن طور، بیگناهها را آنطور کشتند، آنها را توجیه می‏کنند و محکوم نمی‏کنند، لکن این مصیبتهایی که بر جامعه ما وارد می‏شود، هیچ ابداً تفاوتی برایشان نمی‏کند، اگر نگویم که آنها در خلوت می‏گویند، خوب شد که اینها را کشتند! خداوند ان‌شاء‌الله‏، همه ما را اصلاح کند؛ هواهای نفسانیه ما را سرکوب کند؛ ما را و ملت را مصمم‌تر کند. همه در صحنه حاضر باشند؛ لکن آرامش را حفظ کنند. (صحیفه امام، ج14، ص 518 تا 528)

1- اشاره است به واقعه هفتم تیر و شهادت شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی و یاران انقلاب.
2- نیکان، نیکو خصلتان.
3- «شناخت» یکی از کتابهای منتشره سازمان «منافقین» برای تبیین خط مشی و جهان‏بینی آنها.
4- واگر خدا بخواهد ما به ایشان می‏پیوندیم.
5- نهج‏البلاغه؛ نامه 45 نامه به عثمان بن حُنَیف.
6- اشاره است به هجرت اجباری امام رضا علیه‌السلام به محل خلافت مامون عباسی، یعنی شهر مرو در خراسان بزرگ.
7- سوره اسراء، آیه 44: موجودی نیست مگر آنکه به حمد و سپاس خداوند، تسبیح‏گوی است.