جی پلاس، در حالی که امام خمینی (س) در تبعید به سر می بردند و شرایط به گونه ای بود که از طریق نامه و واسطه ها از احوال مبارزان و دوستان خود با خبر می شدند، اما با این اوصاف هیچ گاه از احوالات دوستانشان غفلت نمی کردند. نامه ایشان که در بیست و نهم اردیبهشت سال ۴۹ مطابق با سیزدهم ربیع الاول سال ۹۰ خطاب به آیت الله سید جلال الدین طاهری اصفهانی نوشتند، نشان دهنده همین توجه امام به این مساله است.

"‌‌بسمه تعالی ‌

‌‌13 ع 1 90‌

‌‌خدمت جناب مستطاب سید الاعلام و ثقة الاسلام آقای طاهری ـ دامت افاضاته‌

‌‌     مرقوم محترم واصل شد. از اینکه پاهای جنابعالی رو به بهبودی است خوشوقت‌‎ ‎‌شدم. امید است ان شاءالله تعالی کسالت دیگر شما هم به زودی رفع شود. اینجانب جداً‌‎ ‎‌دعا می کنم و از حال شما نگران هستم، لکن بحمدالله شما جوان هستید و قوه جوانی و‌‎ ‎‌روحی کمک کرده به زودی ان شاءالله رفع می شود.‌

    اینجانب بحمدالله تعالی مزاجاً سلامت هستم. امید است به ادعیۀ خالصۀ آقایان‌‎ ‎‌نگرانی های روحی نیز رفع شود. نمی دانم اطبای اصفهان تا چه اندازه تخصص دارند؛‌‎ ‎‌شاید اگر تهران تشریف ببرید بهتر باشد و ان شاءالله زودتر بهبودی حاصل شود. در‌‎ ‎‌صورتی که از اینجانب کاری ساخته شود به هر نحو مهیا و حاضرم برای سلامت شما‌‎ ‎‌اقدام کنم.‌

     از خداوند تعالی بهبودی جنابعالی را خواستارم. مرقومی از جنابعالی واصل نشده غیر‌‎ ‎‌از همین مرقوم که به وسیلۀ جناب آقای امامی بوده.‌

‌‌     مرقوم شده بود چهار ـ پنج قبض بفرستم. هیچ در نظر ندارم اسما و مقدار وجوه را‌‎ ‎‌مرقوم دارید تا بفرستم. والسلام علیکم.‌

‌‌روح الله الموسوی الخمینی‌"

صحیفه امام؛ ج ۲، ص ۲۷۰