جماران: آنچه که ظریف در مورد نسبت دیپلماسی و میدان گفت، فقط به دست تلویزیون سعودی بریده نمی شود بلکه طرفین درگیر در کشور که نزاعشان هربار بر سر موردی جدید نمایان می شود هم در این تحریف شریکند.

تمام آنچه ظریف در مورد این موضوع می گوید را چنین می توان خلاصه کرد که «در جمهوری اسلامی نسبت میان میدان و دیپلماسی به درستی تعریف نشده است و همه چیز در خدمت میدان است، اما واقعیت این است که مردم هم میدان را می پسندند تا اقتصاد و دیپلماسی». توجه کنید! او گلایه و شِکوه نمی کند، صرفا شرح می دهد و واقعیت را تبیین می کند.

او حتی وقتی از ضربات رابطه با روسیه به برجام، یا ماجرای هواپیمای هما سخن می گوید نیز تأکید دارد علت این اتفاق نه «خیانت» بلکه در راستای همان اولویت دادن میدان به دیپلماسی است.

ولی آنانی که می خواهد ظریف را بنوازند منتظر نمی مانند و تله ی تلویزیون سعودی را برای زدن به هدف غنیمت می شمارند. آنها متأسفانه آنچنان عجول و کوته بین هستند که توجه نمی کنند تله گذار این طرف و آن طرف برایش فرقی ندارد. او هم می خواهد نقش سلیمانی در صلح و امنیت منطقه را خدشه دار کند، هم می خواهد ظریف را عنصری بی خاصیت تلقی کند تا مبادا در انتخابات آتی جایی پیدا کند. شواهد این امر را می توان در اظهارات ناشران این فایل تقطیع شده، پس از انتشار، دید و خواند.

متأسفانه این برادران و خواهران هیچ گاه فهم درستی از پیچیدگی های بازی ندارند و تصور می کنند که با شعار و تهییج می توان کشور را اداره کرد؛ غافل از آنکه شعار صرفا ابزاری برای حفظ چهارچوب های گفتمانی و بسیج عمومی است نه مملکت داری. کما اینکه 7 سال به دلیل تکیه بر شعار و انشاء نتوانستند با غرب توافقی حاصل کنند و این تیم دیپلمات های حرفه ای بود که با تکیه بر اجماع ملی و اعتماد نظام توانست توافقی را سامان دهد که اگر چه یک دشمن بی خرد از آن خارج شد اما دست کم دنیا حق را به ما داد، نه مانند آن دوران که نه توافق حاصل شد و نه دنیا با ما همراه بود؛ حتی روسیه و چین!

آنان از یکسو به نماد دیپلماسی (ظریف) و دستگاه سیاست خارجی سنگ پرتاب می کنند اما وقتی که نوبت به خودشان می رسد می گویند، «ما هم می خواستیم به توافق برسیم»! سوال این است که پس چرا نرسیدید؟!

این گروه مذاکره را گناه نابخشودنی می داند، اما از آن طرف مهارت مذاکره را جزو صفات بارز شهید سردار سلیمانی معرفی می کند- که راست هم می گویند- اما این را هم نمی گویند که همو بود که در سال 1380 با دادن گرای پایگاههای طالبان، معادله ای برد-برد با آمریکا را رقم زد و دست ظریف را در مذاکرات پُر کرد.

پس اگر مذاکره خوب است چرا از هر فرصتی برای تخریب رئیس دستگاه دیپلماسی استفاده می کنند؟ اگر می خواهند کار دست خودشان باشد، چرا ابتدا پاسخ نمی دهند که چرا در آن 7 سال نتوانستند قدمی بردارند؟ آیا خاطرات دیپلمات های حریف از آن مذاکرات را با خاطرات آنها از تعامل با ظریف و سلیمانی و توصیفاتی که از مهارت و وطن دوستی آنها کرده اند، مقایسه کرده اند؟! چرا این تناقض ها پایانی ندارد؟ چرا منافع ملی را در حدّ سرنشینان یک «قایق» تقلیل می دهید؟!

برادران و خواهران! نه شعارهای شما باورپذیر است و نه توانمندی تان مورد قبول نظام و مردم قرار دارد! به جای سر و صدا، آن اشکالات و نارسایی هایی که ظریف به آنها نقد می کند را ببینید.