وقتی کشور با تحریم مواجه است و در نتیجه این مساله مردم با مشکلات معیشتی و اقتصادی شدیدی مواجه هستند. انتظاری که از مسئولان، فعالان سیاسی و رسانه‌‌ها دارند هم‌دردی و فهم مشکل آن‌ ها و سپس تلاش برای حل مشکلات و یا حداقل کم تر شدن مشکلات است. در این بین وقتی مردم می‌بینند مسئولان و جناح‌‌های سیاسی و رسانه‌ های وابسته به این جناح‌ هابه جای همدردی و تلاش برای حل مشکلات، به تسویه حساب سیاسی می‌پردازند و مشکلات آن‌‌ها را ابزاری برای این امر قرار داده‌اند، خشمگین می‌شوند. بنابراین، اینکه مشکلات و گرانی‌‌ها را برخی جریانات ابزاری برای تخریب دولت قرار داده‌اند نماد بارزی از ترجیح منافع جناحی بر منافع عمومی است. در ارزیابی مشکلات کشور باید به همه عوامل توجه کرد، دولت هم بدون تردید در مدیریت دارای ضعف‌‌هایی بوده و مسئولان دولتی هم این مساله را کتمان نمی‌کنند، اما نکته مهم این است که اگر بر اساس تحلیل مخالفان، دولت بی‌کفایت است چگونه همین دولت در سال ۹۵ و ۹۶ کشور را به ثبات افتصادی رساند. اگر تحریم‌‌ها اثر گذار نیستند چگونه وضع سال ۹۶ قابل مقایسه با سال ۹۷ و ۹۸ نیست. تحریم عنصر اثر گذار در مشکلات کشور است، این که مخالفان تلاش کنند مساله تحریم را نادیده بگیرند و دولت را به بی کفایتی متهم کنند، یک بازی سیاسی است و بی اعتمادی به دولت منجر به بی‌اعتمادی به کل نظام می‌شود. بنابر این اگر این افراد واقعا دلسوز مردم و نظام هستند به‌جای این بازی‌‌های سیاسی راهکار ارائه دهند و نقش افراد بدون مسئولیت به خود نگیرند.