*استاد زمانیان کارشناس جامعه شناسی اندیشی دینی سوال مناسبی به شرح فوق الذکر در نسبت عدالت و نجات با تاکید بر رسالت متعالی قیام منجی مطرح فرمودند که مورد بحث و بررسی برخی دوستان در فضای مجازی قرار گرفت اما یادداشت مختصر ارسالی بنده به شرح ذیل بود.
✍️خداوند منان فرمود آدم را خلق و خود راسا مشی و منش طی مسیر رشد و طی طریق انسانی تا تحقق وعده جانشینی را آموخت و پاداش هم با مواهب نامحدود یک دنیا بهشت و سجده تمامی مخلوقات نقدا پرداخت شد.
قصه ی ابلیس بخش اختیار و بعد خاکی آدم را رقم زد و شد هبوط و آنچه نباید می شد آدم و سپس حوا پس از هبوط و عبور از دوران سرگشتگی و سرگردانی مشمول رحمت بی انتهای الهی قرار گرفته و با آمدن فرزندان فصل زندگی مملو از انتخاب و آزمون و خطای یکایک فرزندان و جامعه در شرف تشکیل آغاز شد.
آنچه آدم و آدمی پس از هبوط می توانست و یافت نتیجه مجاهدت و ممارست در کشف و شهود و بندگی و البته رحمت واسعه الهی است چرا که ابلیس برای داشته هایش نیازمند تلاش نبوده و نیست و آدم بنابر سنت الهی و خلقت باید برای دست یافتن به ذره ذره هستی و رشد بسیار تلاش کند.
آدم اولین پیامبر خدا بر خود و همسرش و خانواده بود چنانچه بسیاری از پیامبر چون یعقوب نبی راهنمای اقوام و یوسف نبی راهنمای قومی بود تا آنجا که بهترین و اکمل مخلوقات نه در آینده و پس از ظهور که در گذشته و با کتابی مملو از آیات روشن الهی مبعوث شدند اما ظرف جامعه آماده درک و پذیرش مظروف نبود چنانکه امام علی (ع) بهترین پس از رسول الله (ص) تا سلسله به هم پیوسته اولیای بی همتا و حتی وجود مبارک حضرت ولی عصر (عج) تا پایان دوره غیبت صغرا دقیقا با چنین مسئله ای روبرو بودند و ظرف آماده پذیرش مظروف نشد.
بنابراین عدالت خداوندی برای نجات نوع بشر از لحظه خلقت آدم تا خاتم و قیامت بطور مستمر و لاینقطع جاری بوده و تفاوت حضرت حجت دقیقا به آمادگی و بلوغ بشریت در پذیرش حجت حق باز می گردد .
حقیقت این است که انسان با هر دین و آئینی در تمام اعصار و ادوار گذشته علی رغم توقف شرایط اجتماعی می تواند و می توانست طی طریق کرده و سعادتمند باشد و نجات یافته تلقی شود که عین عدالت است تا روزگاری که اکثریت جامعه بشری از چنین شرایطی برخوردار گردند، که فرمود: جامعه زمانی سعادتمند خواهد بود که تمامی اجزای قوم قیام به تعقل و تفکر کنند.
بنابراین شاید برخلاف فهم عمومی امام عصر نه ممتازتر از پیامبر و امام علی و سایر ائمه اطهار(ع) که همه بر حضرتش امامت داشتند که در شرایطی متفاوت از مکه و کوفه آنروز و دنیای امروز ما ظهور خواهند کرد . شرایط اجتماعی و انسانی که باعث خواهد شد تا وجود مبارک یک رهبر برای همراه سازی و نجات بشریت کافی و وافی باشد که عینا خود عدالت است.