شاید لازم باشد جناب علم الهدی توجه کنند که در زمان حاضر «بردن نام کوچک» مساوق با «پایین آمدن احترام» نیست. و من با اینکه با اصل دغدغه ایشان در «تنزل فرهنگ ادب و احترام» موافقم، ولی این را که کسی نام کوچک همسر را بر زبان جاری کند، از مصادیق و عوامل آن نمی دانم.

جماران: در روزهای گذشته در میان خبرهای منتشر شده، مطلبی از جناب آقای علم الهدی امام جمعه مشهد ،درباره رابطه «زن و شوهر» انتشار یافت که چنان که انتظار می رفت ،بازتاب فراوان یافت و مورد نقد و هجو های بسیار قرار گرفت. 

برای من به عنوان خواننده ای که معمولا با نظرات ایشان موافق نبوده ام ، آنچه خواهم نگاشت ،چندان ساده نیست ، ولی انصاف حکم می کند که چند نکته ای را در حاشیه این سخنان مطرح کنم. 

اما قبل از آن مناسب است با هم سخنان ایشان را ،بر اساس آنچه رسما نقل شده است ،مرور کنیم. 

ایشان در این سخنان گفته است: «فرهنگ زندگی خانوادگی امام علی(ع) به صورتی بود که ورودشان را با سلام اعلام می‌کردند و زمانی که صدای مولا بلند می‌شد حضرت زهرا(س) بلافاصله با صورتی خندان به استقبال ایشان می‌رفتند.و  در بین ما شیعیان این فرهنگ حاکم بود. ولی متاسفانه با تأثیر فرهنگ غرب زن و همسر در خانه همدیگر را با اسم کوچک صدا می‌زنند، در لایه اول زندگی که صمیمیت بین زن و شوهر حاکم است اگر همدیگر را با اسم کوچک صدا بزنند مانعی ندارد، اما در لایه دوم که لایه ظاهری زندگی است باید حرمت زن و شوهر حفظ شود.»

نکته اول در مورد این سخنان، آن است که متأسفانه آنچه ایشان گفته، با آنچه مورد تمسخر قرار گرفته، بسیار متفاوت است. 

سخن ایشان آن است که باید احترام زن و شوهر در منزل، هم بین خودشان و هم در حضور فرزندان و هم در بین اغیار حفظ شود. و اصلا کلام ایشان ناظر به چیزی نیست که آن را «غیرت» می خوانند و باعث می شود برخی نام همسر خود را بر زبان نیاورند. به عبارت دیگر ایشان اصلا در این مقام نیست که بخواهد فرهنگ غربی را به جهت «بی غیرتی و لا ابالی گری » نقد کند، بلکه نقد امام جمعه مشهد به «پایین آمدن سطح ادب و احترام» است. و روشن است که بین این دو ، چقدر اختلاف است. و بزرگ ترین شاهد این مطلب آنکه جناب علم الهدی فقط به «نام کوچک زن » خرده نگرفته است ، بلکه در کنار آن «نام کوچک مرد» را هم ضمیمه کرده است.

نکته دوم: 

واقعیت آن است که ادب اجتماعی در جامعه ما تنزل یافته است و این مهم در میان خانواده ها هم مشهود است. آنچه امروز به نام «فرزندسالاری» خوانده می شود، در حقیقت دور شدن جامعه از «تکریم و گوش سپردن به سخنان بزرگان» است. اینکه جوان امروز خود را محتاج پند پدران و مادران نمی داند، گاه به «احترام نگذاشتن» به بزرگان سرایت می کند. و البته این امر مذموم در عوامل متعددی ریشه دارد که یکی از مهم ترین آنها « رابطه ناسالم زن و شوهر در منزل» است. حقیقت آن است که وقتی زن و شوهر در مقابل چشم فرزندان احترام یکدیگر را رعایت نمی کنند، این کار به «فرو ریختن احترام ایشان» در چشم فرزندان می انجامد. 

ولی نکته سوم - که شاید لازم باشد جناب علم الهدی به آن توجه کنند - آن است که در زمان حاضر «بردن نام کوچک» مساوق با «پایین آمدن احترام» نیست. و من ضمن اینکه با اصل دغدغه ایشان در «تنزل فرهنگ ادب و احترام» موافقم ،ولی این را که کسی نام کوچک همسر را بر زبان جاری کند، از مصادیق و عوامل آن نمی دانم. 

و نکته آخر - که درد بزرگ جامعه ماست- «توجه نکردن کاربران اجتماعی به اصل سخن» است. متأسفانه ما همواره شاهدیم که یک سخن به صورت ناقص و گاه تحریف شده در یک رسانه نقل می سود و پس از آن به سرعت ،همان سخن، دستمایه ی هجو ها و دروغ ها و تحلیل های بعد می شود. 

از آنانکه آگاهانه چنین می کنند، البته انتظاری نیست ولی «ما» باید مراقب این «موج های رسانه ای» باشیم. 

دقت کنیم که این نکته ی غلط ، فقط از یک جریان خاص سر نمی زند و «چپ و راست» نمی شناسد و متأسفانه همه گرفتار آن هستند و هستیم. 

پس انصاف را سر لوحه کار خود کنیم و در دام دروغ پردازان نیافتیم.

پایگاه خبری جماران: در روزهای گذشته در میان خبرهای منتشر شده، مطلبی از جناب آقای علم الهدی امام جمعه مشهد ،درباره رابطه «زن و شوهر» انتشار یافت که چنان که انتظار می رفت ،بازتاب فراوان یافت و مورد نقد و هجو های بسیار قرار گرفت. 

برای من به عنوان خواننده ای که معمولا با نظرات ایشان موافق نبوده ام ، آنچه خواهم نگاشت ،چندان ساده نیست ، ولی انصاف حکم می کند که چند نکته ای را در حاشیه این سخنان مطرح کنم. 

اما قبل از آن مناسب است با هم سخنان ایشان را ،بر اساس آنچه رسما نقل شده است ،مرور کنیم. 

ایشان در این سخنان گفته است: «فرهنگ زندگی خانوادگی امام علی(ع) به صورتی بود که ورودشان را با سلام اعلام می‌کردند و زمانی که صدای مولا بلند می‌شد حضرت زهرا(س) بلافاصله با صورتی خندان به استقبال ایشان می‌رفتند.و  در بین ما شیعیان این فرهنگ حاکم بود. ولی متاسفانه با تأثیر فرهنگ غرب زن و همسر در خانه همدیگر را با اسم کوچک صدا می‌زنند، در لایه اول زندگی که صمیمیت بین زن و شوهر حاکم است اگر همدیگر را با اسم کوچک صدا بزنند مانعی ندارد، اما در لایه دوم که لایه ظاهری زندگی است باید حرمت زن و شوهر حفظ شود.»

نکته اول در مورد این سخنان، آن است که متأسفانه آنچه ایشان گفته، با آنچه مورد تمسخر قرار گرفته، بسیار متفاوت است. 

سخن ایشان آن است که باید احترام زن و شوهر در منزل، هم بین خودشان و هم در حضور فرزندان و هم در بین اغیار حفظ شود. و اصلا کلام ایشان ناظر به چیزی نیست که آن را «غیرت» می خوانند و باعث می شود برخی نام همسر خود را بر زبان نیاورند. به عبارت دیگر ایشان اصلا در این مقام نیست که بخواهد فرهنگ غربی را به جهت «بی غیرتی و لا ابالی گری » نقد کند، بلکه نقد امام جمعه مشهد به «پایین آمدن سطح ادب و احترام» است. و روشن است که بین این دو ، چقدر اختلاف است. و بزرگ ترین شاهد این مطلب آنکه جناب علم الهدی فقط به «نام کوچک زن » خرده نگرفته است ، بلکه در کنار آن «نام کوچک مرد» را هم ضمیمه کرده است.

نکته دوم: 

واقعیت آن است که ادب اجتماعی در جامعه ما تنزل یافته است و این مهم در میان خانواده ها هم مشهود است. آنچه امروز به نام «فرزندسالاری» خوانده می شود، در حقیقت دور شدن جامعه از «تکریم و گوش سپردن به سخنان بزرگان» است. اینکه جوان امروز خود را محتاج پند پدران و مادران نمی داند، گاه به «احترام نگذاشتن» به بزرگان سرایت می کند. و البته این امر مذموم در عوامل متعددی ریشه دارد که یکی از مهم ترین آنها « رابطه ناسالم زن و شوهر در منزل» است. حقیقت آن است که وقتی زن و شوهر در مقابل چشم فرزندان احترام یکدیگر را رعایت نمی کنند، این کار به «فرو ریختن احترام ایشان» در چشم فرزندان می انجامد. 

ولی نکته سوم - که شاید لازم باشد جناب علم الهدی به آن توجه کنند - آن است که در زمان حاضر «بردن نام کوچک» مساوق با «پایین آمدن احترام» نیست. و من ضمن اینکه با اصل دغدغه ایشان در «تنزل فرهنگ ادب و احترام» موافقم ،ولی این را که کسی نام کوچک همسر را بر زبان جاری کند، از مصادیق و عوامل آن نمی دانم. 

و نکته آخر - که درد بزرگ جامعه ماست- «توجه نکردن کاربران اجتماعی به اصل سخن» است. متأسفانه ما همواره شاهدیم که یک سخن به صورت ناقص و گاه تحریف شده در یک رسانه نقل می سود و پس از آن به سرعت ،همان سخن، دستمایه ی هجو ها و دروغ ها و تحلیل های بعد می شود. 

از آنانکه آگاهانه چنین می کنند، البته انتظاری نیست ولی «ما» باید مراقب این «موج های رسانه ای» باشیم. 

دقت کنیم که این نکته ی غلط ، فقط از یک جریان خاص سر نمی زند و «چپ و راست» نمی شناسد و متأسفانه همه گرفتار آن هستند و هستیم. 

پس انصاف را سر لوحه کار خود کنیم و در دام دروغ پردازان نیافتیم.