اين روزها هر کجا که مي‌نشينيم، بحث زورآزمايي مجلس و دولت درخصوص بودجه است، اينکه هر کسي با اختيارات خودش گويا دارد تلاش مي‌کند که ثابت کند قوي‌تر است و تحت نظر قوه ديگر نيست. اين نوع برخورد مجلس و دولت چند پيام براي مردم خواهد داشت چون همه اين دعواها در نهايت بايد به نفع مردم باشد و عايدي براي مردم داشته باشد. من به عنوان يک شهروند ضمن اينکه از اين دعواهاي اگر نگوييم زرگري، واقعا زرگري خسته شديم و تقريبا اين دعواها را يک طنز و يک شو بيشتر نمي‌دانيم ولي چند تا پيام مشخص براي من دارد و آن اينکه همه کساني که با شعار خدمت براي مردم منصب و مسئوليت گرفته‌اند- با راي يا انتسابي- وقتي بر مسند و صندلي و کرسي مي‌نشينند، تنها چيزي که مدنظر ندارند و فراموش مي‌کنند، گويا همين خدمت کردن به مردمي است که سنگ‌شان را به سينه مي‌زدند و کلي شعار مي‌دادند. لذا پيام ديگر اين است که در جنگ قدرت بين دو قوه، مردم ابزاري شدند و اين نگاه ابزاري به مردم روي اعتماد مردم به مسئولان تاثير منفي مي‌گذارد و زمينه کاهش اعتماد دولت و مردم را فراهم مي‌کند. نکته بعدي، ضعف مديريت بين مجموعه دولت و مجلس است با اينکه همه زير لواي يک پرچم دارند زندگي و به‌اصطلاح کار مي‌کنند ولي نشان مي‌دهد که توان تحمل نظر مخالف و همچنين توان مديريت شرايط خاص را ندارند. وقتي يک موضوع ساده را نمي‌توانند با همديگر هماهنگ و مديريت کنند،- موضوعي که هر سال سابقه دارد-، به نظر مي رسد مردمي که منتظر بودجه و تصويب اين لايحه قانوني بودند تا شايد بتواند گرهي در زندگي‌شان باز کند، اما در عمل همين کورسو، کورسو، کورسوي اميد هم از بين رفته و دعواهاي سياسي‌شان که بخشي حتي مي‌تواند شايد شخصي هم باشد، درواقع زمينه‌اي شده تا مردم قرباني دعواي زرگري بين دولت و مجلس شوند. نکته بعدي، نااطميناني نسبت به آينده است. وقتي براي يک موضوع بسيار ساده و روشن، ساده از اين نظر که بالاخره اين مساله‌اي روتين و هرساله است ولي نمي‌توانند با همديگر کنار بيايند، حال اگر خداي ناکرده بحراني اتفاق بيفتد آن‌وقت چگونه مي‌خواهند مصلحت و منافع مردم را مدنظر قرار دهند. فکر مي‌کنم اين نوع تعامل دولت و مجلس بر سر موضوعات مختلف از نرفتن رئيس‌جمهور به جلسات مجلس که خودش يک لجبازي با مردم هست تا تصميمات و ناسزاها و بدوبيراهه‌هايي که نمايندگان نثار رئيس‌جمهور مي‌کنند، همه اينها نشان مي‌دهد که مديريت در سطح کلان کشور آدم‌هايي را مي‌طلبد که بزرگ باشند، بزرگ ببينند، بزرگ بينديشند و تحت هيچ شرايطي مصالح و مصلحت مردم را فداي زورآزمايي‌هايشان نکنند.
*آرمان ملی
تعداد بازديدها: 1033
این مطلب از نشانی زیر دریافت شده است:
http://fajr57.ir/?id=88624
تمامي حقوق براي هیئت انصارالخميني محفوظ است.
اين روزها هر کجا که مي‌نشينيم، بحث زورآزمايي مجلس و دولت درخصوص بودجه است، اينکه هر کسي با اختيارات خودش گويا دارد تلاش مي‌کند که ثابت کند قوي‌تر است و تحت نظر قوه ديگر نيست. اين نوع برخورد مجلس و دولت چند پيام براي مردم خواهد داشت چون همه اين دعواها در نهايت بايد به نفع مردم باشد و عايدي براي مردم داشته باشد. من به عنوان يک شهروند ضمن اينکه از اين دعواهاي اگر نگوييم زرگري، واقعا زرگري خسته شديم و تقريبا اين دعواها را يک طنز و يک شو بيشتر نمي‌دانيم ولي چند تا پيام مشخص براي من دارد و آن اينکه همه کساني که با شعار خدمت براي مردم منصب و مسئوليت گرفته‌اند- با راي يا انتسابي- وقتي بر مسند و صندلي و کرسي مي‌نشينند، تنها چيزي که مدنظر ندارند و فراموش مي‌کنند، گويا همين خدمت کردن به مردمي است که سنگ‌شان را به سينه مي‌زدند و کلي شعار مي‌دادند. لذا پيام ديگر اين است که در جنگ قدرت بين دو قوه، مردم ابزاري شدند و اين نگاه ابزاري به مردم روي اعتماد مردم به مسئولان تاثير منفي مي‌گذارد و زمينه کاهش اعتماد دولت و مردم را فراهم مي‌کند. نکته بعدي، ضعف مديريت بين مجموعه دولت و مجلس است با اينکه همه زير لواي يک پرچم دارند زندگي و به‌اصطلاح کار مي‌کنند ولي نشان مي‌دهد که توان تحمل نظر مخالف و همچنين توان مديريت شرايط خاص را ندارند. وقتي يک موضوع ساده را نمي‌توانند با همديگر هماهنگ و مديريت کنند،- موضوعي که هر سال سابقه دارد-، به نظر مي رسد مردمي که منتظر بودجه و تصويب اين لايحه قانوني بودند تا شايد بتواند گرهي در زندگي‌شان باز کند، اما در عمل همين کورسو، کورسو، کورسوي اميد هم از بين رفته و دعواهاي سياسي‌شان که بخشي حتي مي‌تواند شايد شخصي هم باشد، درواقع زمينه‌اي شده تا مردم قرباني دعواي زرگري بين دولت و مجلس شوند. نکته بعدي، نااطميناني نسبت به آينده است. وقتي براي يک موضوع بسيار ساده و روشن، ساده از اين نظر که بالاخره اين مساله‌اي روتين و هرساله است ولي نمي‌توانند با همديگر کنار بيايند، حال اگر خداي ناکرده بحراني اتفاق بيفتد آن‌وقت چگونه مي‌خواهند مصلحت و منافع مردم را مدنظر قرار دهند. فکر مي‌کنم اين نوع تعامل دولت و مجلس بر سر موضوعات مختلف از نرفتن رئيس‌جمهور به جلسات مجلس که خودش يک لجبازي با مردم هست تا تصميمات و ناسزاها و بدوبيراهه‌هايي که نمايندگان نثار رئيس‌جمهور مي‌کنند، همه اينها نشان مي‌دهد که مديريت در سطح کلان کشور آدم‌هايي را مي‌طلبد که بزرگ باشند، بزرگ ببينند، بزرگ بينديشند و تحت هيچ شرايطي مصالح و مصلحت مردم را فداي زورآزمايي‌هايشان نکنند.