دهه فجر امسال نیز در حال سپری شدن است. دستاوردهای بزرگی در عرصه توسعه و پیشرفت برشمرده شده و عرضه گردیده، اما در حوزه اخلاق و مناسبات انسانی و ارزش‌های فرهنگی کارنامه درخشانی برای ارائه وجود نداشت.
همچنین در بهبود معیشت مردم و مشکلات آنان و زندگی راحت و بی‌دغدغه هم کمتر تحولی دیده می‌شود. نابسامانی‌های فراوانی در اجتماع وجود دارد که واقعاً تحمل‌ناپذیر شده است و با نصیحت و موعظه نیز علاج نمی‌گردد زیرا نکته مهم این است که از دلائل اصلی افزایش منکر در جامعه، عامل نبودن بخشی از حاکمان به اصل امر به معروف و نهی از منکر است که خود از شرایط اصلی تاثیر می‌باشد. آیا دستان آلوده به فساد می‌توانند از گسترش حیرت‌انگیز آن مانع شوند؟ آیا زبان‌هائی که به دروغ و تهمت آلوده‌اند، می‌توانند اخلاق و راستی را در جامعه نهادینه کنند؟ آنان که با سوءاستفاده از رسانه‌ها و تریبون‌های ملت، برای تبلیغ و ترویج باند و جناح خود و بدنام کردن رقیب از هرگونه زشتی و پلشتی ابایی ندارند می‌توانند انتظار داشته باشند مردم به آنها اعتماد کنند؟ ظلم‌های سنگین اجتماعی و پایمال شدن حق‌الناس‌هایی به گستره میلیون‌ها انسان امکان جبرانی باقی می‌گذارد؟
اتخاذ سیاست‌های غلط و انحرافی در اداره کشور و سیاست خارجی، بازیچه کردن آرا و نظر مردم، معرفی چهره‌ای مخدوش و نادرست از دین و باورهای مذهبی که خیل گسترده جوانان کشور را به لامذهبی سوق می‌دهد، بداخلاقی و رواج نفاق و تظاهر و چاپلوسی و مرید و مراد بازی همراه با به حاشیه راندن و تکفیر زبان‌های صادق و دلسوز، اگر هدف باندهای انحصاری قدرت باشد، چه عاقبتی دارد؟
دهه فجر امسال هم در حال گذشتن است، ولی وقتی که اخلاق زنده نباشد برشمردن دستاوردهای انقلاب چه سودی دارد؟ وقتی این نظام با گذشت 42 سال هنوز نتوانسته است حتی یک نفر مثل بهشتی، مطهری و هاشمی تربیت کند، وقتی به دهه فجر می‌رسیم همه باید از خود بپرسیم آیا خواست انقلاب ما این بود؟
*جمهوری اسلامی