در سال گذشته هنگامی که در ماجرای افزایش قیمت بنزین، دولت اعلام کرد درآمد این افزایش قیمت را صرف یارانه معیشتی 60 میلیون نفر از شهروندان نیازمند خواهد کرد، در همین روزنامه به این تصمیم دولت اعتراض کردیم و نوشتیم این اقدام به معنای وجود 60 میلیون فقیر در کشور است. در همان مقاله این نکته را هم افزودیم که در نظام جمهوری اسلامی بسیار ناپسند است که بعد از 40 سال حاکمیت، هنوز از 80 میلیون جمعیت، 60 میلیون نفر نیازمند یارانه باشند.
حالا کمیسیون تلفیق مجلس یازدهم در بررسی لایحه بودجه کل کشور برای سال 1400 یعنی سال چهل و سوم از عمر نظام جمهوری اسلامی به این نتیجه رسیده که باید 78 میلیون نفر یارانه بگیرند. در توضیح این تصمیم، سخنگوی کمیسیون تلفیق گفته است 35 میلیون نفر هرماه 183 هزارتومان، 23 میلیون نفر هرماه 136 هزارتومان و 20 میلیون نفر هرماه 91 هزارتومان یارانه دریافت خواهند کرد که مجموع آنها می‌شود 78 میلیون نفر. به عبارت دیگر، اگر جمعیت ایران را 82 میلیون نفر بدانیم، فقط 4 میلیون نفر بی‌نیاز هستند و بقیه که حدود 96 درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند نیازمند دریافت کمک‌هزینه زندگی می‌باشند!
نکته بسیار مهم که قطعاً اعضاء کمیسیون تلفیق به آن توجه نکرده‌اند اینست که فقیر بودن 78 میلیون نفر از مردم ایران، واقعیت ندارد. این، درست است که در کشور فقر وجود دارد و میلیون‌ها نفر از مردم محتاج نان شب هستند و همین ارقام جزئی 91 و 136 و 183 هزارتومان نیز به کارشان می‌آید، ولی اینگونه نیست که 94 درصد مردم دچار فقر و نیازمند این یارانه‌های ناچیز باشند.
از این واقعیت‌های اجتماعی می‌توان دو نتیجه به دست آورد. اول اینکه اعضاء کمیسیون تلفیق اطلاعات صحیحی از وضعیت مردم ندارند و دوم که بسیار مهم است اینست که کمیسیون تلفیق معتقد است پرداخت یارانه باید ادامه یابد و جمعیت چندین میلیونی نیازمند همچنان دستشان به دهانشان نرسد و در فقر و ناداری باقی بمانند. این، هنر نیست که با تمدید دوران نیازمندی و چراغ سبز دادن به فقر، همچنان نیازمند بودن را بخشی از واقعیت جامعه بدانیم و افتخار کنیم که 45 هزارتومان یارانه را به 91 یا 136 و یا 183 هزارتومان افزایش داده‌ایم. هنر اینست که طرحی دراندازیم که نیازمندی را ریشه‌کن کنیم و به وعده ریشه‌کن کردن فقر عمل نمائیم.
بدون آنکه نیت‌خوانی کنیم و همچون رقبای سیاسی مجلسیان کنونی این قبیل اقدامات مجلس را نوعی تبلیغات انتخاباتی بدانیم، در خوشبینانه‌ترین فرض می‌توان گفت حضرات نمایندگان مجلس علیرغم شعارهای پرطمطراقی که برای حل مشکلات معیشتی مردم در مدت کوتاه داده‌اند، بر همان روش ناصحیح دولت‌های نهم و دهم که با برقرار کردن یارانه، روش صدقه دادن را رایج کرد، مهر تایید می‌گذارند و هیچ طرحی که نشانه‌ای از حل مشکلات معیشتی مردم در آن باشد ارائه نکرده‌اند. ضمناً اعضاء کمیسیون تلفیق به این سوال یارانه‌بگیران هم پاسخ بدهند که چرا شما و مدیران در سه قوه باید از بیت‌المال حقوق‌های ده‌ها میلیون تومانی بگیرید ولی نصیب ما نیازمندان از همین بیت‌المال فقط حداکثر 183 هزارتومان باشد؟ خدا بیامرزد آن شاعر خوش‌‌ذوق را که گفت:
آن قاطر چموش لگد زدن از آن من
این گربه معو معو کن بابا از آن تو