ایرنا: عضو مجمع مدرسین و محققین حوزه علمیه قم گفت: انتقاد از مسئولان نظام به‌ویژه دولتی که با رأی ۲۴‌میلیونی مردم سرکار آمد، باید مؤدبانه، حساب‌شده و همراه با پیشنهادهای سازنده و بدون حب‌وبغض‌های سیاسی و به دور از داوری شتابزده و اتهام خیانت و کم‌کاری باشد. حجت‌الاسلام‌والمسلمین محمود صلواتی از زندانیان سیاسی قبل از انقلاب اسلامی گفت: باید بپذیریم که مسئولان در‌ حال خدمت به کشور و مردم هستند و اگر ضعف و نارسایی‌هایي هم هست، باید از زوایای مختلف به آن نگریست و دنبال علت‌ها رفت نه اینکه با قضاوت‌های عجولانه، مسئولان را به خیانت و کم‌کاری متهم کنیم. صداوسیما در‌ حالی اجازه چنین اهانتی را به این فرد داده است که آقای دکتر روحانی دارای سابقه طولانی در انقلاب اسلامی، مجلس شورای اسلامی، شورای عالی امنیت ملی و سایر مناصب حساس را دارد و این برای نظام مناسب نیست. ما به‌جای اینکه در مقابل چشم دشمنان، صدای واحدی داشته باشیم و برای رفع تحریم‌های ظالمانه علیه کشور و مردم تلاش کنیم و گره از مشکلات مردم برداریم، به چنین روش‌های نامناسبی متوسل می‌شویم و احساس می‌کنیم این افراد دلسوز انقلاب اسلامی و مردم ایران نیستند و آینده نظام را هرگز در نظر نمی‌گیرند. مردم ایران برخی کارهای نامناسب، وحدت‌شکنی‌ها، توهین‌ها و رفتارهای سخیف را می‌بینند و سکوت می‌کنند ولی نباید از نجابت و سکوت مردم سوءاستفاده شود و حرف‌هایی بزنیم که افکار عمومی خدشه‌دار شود. همچنین محمدتقی فاضل‌میبدی، مدرس دانشگاه و حوزه، در یادداشتی در روزنامه ایران نوشت: «سخنانی را که یکی از مدعوین صداوسیما درباره رئیس‌جمهوری بر زبان راند نباید اتفاقی محدود به یک بداخلاقی و بدزبانی شخصی دانست. چنین تفسیری در حقیقت تقلیل‌دادن یک آسیب بزرگ به مسئله‌ای فردی است. واقعیت این است که زمینه‌ساز آن سخنان و اتهامات سخیف، نه یک رفتار و تصمیم فردی بلکه یک اتفاق مخرب سیستماتیک است که اکنون خود را به این شکل بروز داده. خصوصا اینکه این دست رفتارها به شکل مداوم در‌ حال تکرار هستند و مهم‌تر اینکه با شتابی فزاینده بر تکرار آنها افزوده می‌شود. کما‌اینکه نگارنده معتقد است اظهاراتی مانند آنچه در هفته‌های اخیر درخصوص غسل مرحوم آیت‌الله مصباح‌یزدی ادعا شد و نمونه‌های پر‌تعداد دیگری از همین دست را باید در همین چارچوب شناسایی کرد. بر همین اساس است که اظهارنظرها و بدزبانی‌هایی مانند آنچه را اخیرا رخ داد نباید صرفا یک مورد محدود و فردی دید. این تنها یک نشانه از صدها نشانه مشابهی است که فارغ از اینکه گوینده آن چه کسی است و ناظر به چه مقامی آن حرف‌ها را زده، باید زنگ خطر سقوط ارزش‌ها و کرامات اخلاقی را برای همه ما به صدا دربیاورد و منجر به تجدید‌نظر جدی در راهی که می‌رویم بشود.