از این نوع سخنان کم شنیده نمی شود.

یکی داد سخن می دهد که «بزن تا نخوری» و البته این ممکن است؛ اما این هم هست که «اگر بزنی صدتا می خوری» و سخنران می اندیشد فقط ما سلاح داریم و دیگران خواب هستند و فقط آنها فرودگاه و پتروشیمی و نیروگاه و پالایشگاه و پل دارند و ما فقط بیابان صاف هستیم که هیچ گزندی به آن نمی رسد.یکی می گوید حیفا را بزنیم و آن گاه مردم کشورهای عربی قیام می کنند و اوضاع دگرگون می شود. باید گفت در این تردید نیست که رژیم اسرائیل حسب آنچه به آن معتقدیم که «الملک یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الظلم» از بین می رود و حسب آنچه در تاریخ آمده است، تمدن ها پس از مدتی دگرگون یا نابود می شوند؛ اما اینکه مردم ایران ماموریت این کار را داشته باشند و توفیق نیز به همراه باشد، هرگز مطرح نیست. در عین حال معلوم نیست چرا حیفا را باید بزنیم و تل آویو سالم باشد! کسی نیست به گوینده بگوید چرا آن قدر سستی کردید که اسرائیل در کردستان عراق آن همه نفوذ کند، در جمهوری آذربایجان تاثیرگذار باشد و در امارات و بحرین یعنی خلیج فارس حضور فعال داشته باشد. به جای آنکه ایران در مدیترانه حاضر شود، اسرائیل در خلیج فارس حضور دارد و سفر ایرانیان به امارات ممنوع می شود.

دیگری که مسئول مذاکرات هسته ای بوده و حتی عملکرد او مورد انتقاد همفکران اصولگرایش قرار گرفته، می گوید ما در سال ۹۳ به پشت خیمه دشمن رسیده بودیم. واقعا از این حرف توخالی تر و مبهم تر حرف دیگری می توان زد؟

این خیمه کدام خیمه است؟ اگر اسرائیل است که هنوز هم پشت خیمه هستیم. اگر آمریکا و غرب است که جمهوری اسلامی دسترسی به آنها نداشته و اگر خدای ناکرده استعاره از سلاح اتمی است و ما در برجام آن را از دست داده ایم که نسبتی کذب به فتوای رهبر فرزانه انقلاب است؛ یعنی آنکه در سال ۹۲ دسترسی به سلاح داشتیم و برجام کار را خراب کرد. فراموش کرده اند که اولا نداشتیم، ثانیا قطع نامه های مختلف شورای امنیت سازمان ملل (که در آن روسیه و چین شریک بودند) حتی تجاوز نظامی به ایران را توجیه می کرد. در حقیقت دشمن به پشت خیمه ما رسیده بود؛ نه آنکه ما به خیمه دشمن رسیده باشیم. آیا چنین حرف های ناصوابی می تواند ما را به ریاست جمهوری برساند. این سخنان مربوط به کسانی است که داعیه ریاست جمهوری دارند. آیا واقعا فکر کرده اند که مسئولیت زندگی ۸۵ میلیون ایرانی بر دوش آنان است و برخی از مردم سراسر کشور هنوز از ابتدایی ترین امکانات زندگی محروم مانده اند. نقل است که امام خمینی (ره) درباره انتصاب فردی گفته بودند تا حالا یک مغازه را نتوانسته اداره کند (نقل به مضمون). حال برخی دوستان به سوابق کار خود نگاه کنند که کدام آجر را روی آجر دیگر گذاشته اند و صرفا با تمسک به این گونه سخنان ناسنجیده مدیریت کشور را می خواهند برعهده بگیرند.

برخی از دوستان هم چنین وانمود می کنند که اگر غرب دشمن است، فعلا که روسیه و چین در کنار جمهوری اسلامی هستند. این دیگر جهل مرکب است که روسیه و چین را دوست فرض کنند و به آنها متکی باشند. اینان علاوه بر آنکه با غرب علیه ایران در شورای امنیت همدست و هم داستان بودند، پشتیبان بلافصل اسرائیل هستند. اگر فیلم ملاقات پوتین با نتانیاهو را ببینید که نتانیاهو حتی حاضر نشد در ملاقات با پوتین از صندلی برخیزد و پوتین این اهانت را تحمل کرد و اجاره یک بندر در اسرائیل به چین را درک کنند، آن وقت می فهمند که چه کسی دوست است.

شاید مشکل برخی دوستان توهم باشد یا آنکه نکاتی را بگویند که بوی توهم از آن بلند می شود. فرق هم نمی کند از توهم هاله نور و سکوت محض سالن (که در آن فقط تنی چند نشسته بودند) از سوی آقای احمدی نژاد و توهم از بین بردن همه تحریم ها در تبلیغات ریاست جمهوری ۹۶ از سوی آقای روحانی همچنین سخنانی را که در بالا نقد کردم و تنی چند از خاصان گفته اند از جنس توهم است. نه کسی می تواند ثابت کند و نه مدرکی درباره آن موجود است. فقط سخنانی است سرگرم کننده که دشمن از آن استفاده می کند و لاغیر.زندگی، مبارزه و مقاومت در یک صحنه زمان دار و طولانی است. مثل صحنه شطرنج که اگر بخواهیم در آن صحنه شطرنج حاضر باشیم، باید با فکر و قدرت و تمرکز کار کنیم. اگر فکر کنیم زیر صفحه شطرنج بزنیم و پیروز شویم، به همان توهمات دست یازیده ایم و البته حتما دفاع مقدس فراموش نمی شود؛ زیرا که مقاومت به زندگی آمیخته است و بدون آن زندگی بی معنی می شود؛ اما ساده اندیشی، خودبزرگ بینی، حرف های آمیخته به توهم خامی است و موجب استفاده دشمن. فراموش نکنیم دل خوش کردن به افرادی مثل جو بایدن و حل شدن مسئله با آمدن او هم جزء همین توهمات است؛ کما اینکه خشک سری و حرف های غلوآمیز در تعریف از خود نیز چنین است.