امام خمینی در بیست و دوم آذر ماه سال ۶۷ یعنی ۳۲ سال پیش در چنین روزی کتاب صحیفه سجادیه امام سجاد علیه السلام را به نوه خود اهدا کردند.
جی پلاس، امام خمینی (س) در بیست و دوم آذر ماه سال ۶۷ مطابق با سوم جمادی الاول ۱۴۰۹ قمری، صحیفه سجادیه را به حجت الاسلام و المسلمین سید علی خمینی، نوه خود که آن روزها کودک خردسالی بودند، اهدا کردند. در متن این اهدانامه چنین آمده است:
"بسمه تعالی
«هدیة النملة»
فارغ از هر دو جهانم به گل روی علی از خم دوست جوانم به خم موی علی
طی کنم عرصۀ ملک و ملکوت از پی دوست یاد آرم به خرابات چو ابروی علی
صحیفۀ کاملۀ سجادیه، نمونۀ کامل قرآن صاعد است و از بزرگ ترین مناجات عرفانی در خلوتگاه انس است که دست ما کوتاه از نیْل به برکات آن است؛ آن کتابی است الهی که از سرچشمۀ نورالله نشأت گرفته و طریقۀ سلوک اولیای بزرگ و اوصیای عظیم الشأن را به اصحاب خلوتگاه الهی می آموزد. کتاب شریفی است که سبک بیان معارف الهیۀ اصحاب معرفت را چون سبک قرآن کریم بدون تکلف الفاظ در شیوۀ دعا و مناجات برای تشنگان معارف الهیه بیان می کند. این کتاب مقدس چون قرآن کریم سفرۀ الهی است که در آن، همه گونه نعمت موجود است و هر کس به مقدار اشتهای معنوی خود از آن استفاده می کند. این کتاب همچون قرآن الهی ادقِّ(۱) معارف غیبی که از تجلیات الهی در ملک و ملکوت و جبروت و لاهوت و مافوق آن حاصل می شود در ذهن من و تو نیاید و دست طلبکاران از حقایق آن کوتاه است، به شیوه خاص خود قطراتی که از دریای بیکران عرفان خود می چشاند و آنان را محو و نابود می کند:
پس عدم گردم عدم چون ارغنون گویدم انا الیه راجعون
پس تو ای نویسندۀ محروم از همه معارف و بیخبر از کون و مکان، قلم را بشکن و صحیفه را ببند و از حدّ خود که هواهای نفسانی چون تار عنکبوت بر سراسر وجودت پیچیده و هر روز و شب افزون می گردد به فضل لایزال الهی پناه ببر «انّه ذو رحمة واسعة».
و من این کتاب بزرگ را به فرزند عزیزم که در جبهۀ او نور و نورٌ عَلی نُور می بینم و آن عزیز که یادگار احمد (۲) و از سلالۀ پاک ائمۀ اطهار ـ علیهم سلام الله ـ و پروردۀ دامن پاک مادر عزیزش که سلالۀ پاک ائمۀ اطهار و از طباطبایی ها که افتخار فرزندی حسنین را دارند اهدا کردم و امیدوارم او از علمای برجسته و فقهای متعهد و از عرفای مجاهد فی سبیل الله در دو جبهۀ ظاهر و باطن شود و از این کتاب مقدس به طور شایسته بهره مند گردد و پدر پیر خود، خمینی را که عمری با هوای نفس و عصیان و ناسپاسی گذرانده و اکنون با روی سیاه و کوله باری از معصیت بدون هیچ امید ـ مگر به فضل خدای رحمان ـ از این دار و دیار به دار و دیار دیگر می رود از طلب رحمت و دعایی و بخشش گناهان بر او منت نهد.
خداوندا، این عائله را به تو سپردم و از هیچ کس امیدی ندارم؛ تو خود با عنایات خویش آنان را تحت تربیت خویش قرار ده.
به تاریخ شب سه شنبه 22 آذرماه 1367 / سوم جمادی الاولی 1409
بندۀ عاصی خدا
روح الله الموسوی الخمینی"
۱. دقیق ترین.
۲. حجت الاسلام و المسلمین حاج سید احمد خمینی.
صحیفه امام؛ ج ۲۱، ص ۲۰۹-۲۱۰
