واقعیت آن است که اصولگرایان از مدت‌ها پیش خود را برنده انتخابات ۱۴۰۰ می‌دانند. تحربه انتخابات اخیر مجلس و حضور فقط ۴۲ درصدی مردم در پای صندوق‌ها نیز به شدت بر امیدواری آن‌ها افزوده است. با این حال گویا برخی اصولگرایان نگران آن هستند که تنش زدایی دولت روحانی با بایدن که می‌تواند به گشایش‌های اقتصادی بزرگی منجر شده و تحربه ماه‌های پس از برجام را زنده کند، شور انتخاباتی در کشور را افزایش دهد و راه اصولگرایان برای ورود به پاستور در ۱۴۰۰ را ناهموار کند.
«انتخاب»: از زمان مسجل شدن پیروزی جو بایدن و شکست ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، هشدار‌های اصولگرایان علیه دولت درباره احتمال مذاکره با آمریکا یا حتی احتمال بازگشت آمریکا به برجام، روز به روز شدت می‌گیرد.
مجلس دست دولت را می‌بندد؟
آن‌ها در این زمینه دست به دامن مجلس یازدهم که اکثریت قریب به اتفاق کرسی‌های آن در اختیار اصولگرایان است نیز شده اند تا بلکه بتواند جلوی تنش زدایی احتمالی دولت روحانی با آمریکا را بگیرد.
برای نمونه، حسین شریعتمداری حتی بازگشت آمریکا به تعهدات خود در برجام را هم تحمل نکرده و گفته است: «ایران اسلامی باید برای ورود دوباره آمریکا به برجام شرط بگذارد و لغو همه تحریم‌ها شرط ورود آمریکا به برجام باشد، چه ترامپ رئیس جمهور شود و چه بایدن. از مجلس انقلابی انتظار می‌رود که دولت را ملزم کند تا بدون لغو همه تحریم‌ها به آمریکا اجازه ورود دوباره به برجام را ندهد. این حق قانونی ایران است که پایمالش کرده اند.»
سعید جلیلی نیز ضمن ابراز مخالفت با اساس مذاکره با آمریکا، لیستی از اقداماتی که به زعم او دولت اوباما انجام داده را توئیت کرد تا از این طریق احتمالا بی ثمر بودن هر گونه مذاکره با دموکرات‌ها را هم گوشزد کرده باشد.
منفعت اقتصادی از فضای تنش آلود
در روز‌های اخیر، با پیروزی بایدن روند امیدوارکننده‌ای در بازار‌های داخلی از سکه و ارز گرفته تا خودرو و حتی مواد غذایی آغاز شد، اما پس از چمد روز این روند به کلی متوقف شد. بسیاری معتقدند توقف کاهش قیمت ها، از سوی کسانی آب می‌خورد که در فضای التهاب و تنش سود بیشتری می‌برند. این افراد گروه‌های سیاسی و گروه‌های اقتصادی‌ای هستند که فعالیت عمده آن‌ها دلالی و سوءاستفاده از شرایط نابهنجار است.
طبعا برای این گروه ها، بسامان شدن اوضاع به معنای کاهش فرصت‌های دلالی و سوءاستفاده است. همین‌ها در روز‌های اخیر فعالیت‌های تبلیغاتی شدیدی را آغاز کردند تا اوضاع به حالت عادی بازنگردد.
انتخابات
اما یک علت سیاسی دیگر را شاید بتوان در انتخابات ۱۴۰۰ جستجو کرد. چند ماه پیش صادق زیباکلام در گفت و گویی تاکید کرده بود که اصولگرایان برای توافق با آمریکا مشکلی ندارند، اما مشروط بر آنکه این توافق را خود آن‌ها انجام دهند. او گفته بود: «شاید سال آینده که اصولگرایان آرزو دارند قوه مجریه را هم مانند مجلس به دست بیاورند، خودشان بتوانند به برجامی جدید با آمریکا دست یابند. ساده‌ترین پرسشی که می‌توان داشت، آن است که چرا دلواپسان باید اجازه می‌دادند میانه‌رو‌ها و روحانی میوه برجام را بچینند؟ مگر خودشان نمی‌توانند؟»
اوج این اظهارات را اخیرا حمیدرضا ترقی، عضو ارشد حزب موتلفه بیان کرده. او در پاسخ به این سوال که اگر مذاکره کننده‌ها اصولگرا باشند مذاکره اشکالی ندارد؟، گفت: «قطعا بله، مذاکره در صورت ضرورت به وسیله کسانی که بتوانند منافع ملت را حفظ کنند و نفوذ ناپذیر باشند، می‌تواند اتفاق بیفتد. مانند تیم مذاکره کننده هسته‌ای نباشد که دو نفوذی آمریکا داخلش باشد و مسائل امنیتی و اقتصادی ما را تحت تاثیر قرار دارد. در چنین شرایطی می‌توان از مذاکره استفاده کرد.»
به نطر می‌رسد این گونه اظهارات بیان کننده یک نگرانی انتخاباتی در میان اصولگرایان باشد.
واقعیت آن است که اصولگرایان از مدت‌ها پیش خود را برنده انتخابات ۱۴۰۰ می‌دانند. تحربه انتخابات اخیر مجلس و حضور فقط ۴۲ درصدی مردم در پای صندوق‌ها نیز به شدت بر امیدواری آن‌ها افزوده است. تحربه نشان می‌دهد در صورت مشارکت پایین مردم، رای نهایی بی، چون و چرا با اصولگرایان خواهد بود.
از طرف دیگر، رقبای اصولگرایان اساسا کاندیدای مطرحی در انتخابات ندارند و کاندیدا‌های نامدار آن‌ها نیز به احتمال قریب به یقین هیچ شانسی برای عبور از فیلتر شورای نگهبان نخواهند داشت.
در چنین شرایطی پیروزی اصولگرایان در انتخابات ۱۴۰۰ قطعی به نظر می‌رسد با این حال گویا برخی اصولگرایان نگران آن هستند که تنش زدایی دولت روحانی با بایدن که می‌تواند به گشایش‌های اقتصادی بزرگی منجر شده و تحربه ماه‌های پس از برجام را زنده کند، شور انتخاباتی در کشور را افزایش دهد و راه اصولگرایان برای ورود به پاستور در ۱۴۰۰ را ناهموار کند. از همین روست که نگرانی زایدالوصف اصولگرایان درمورد مذاکره احتمالی دولت روحانی با آمریکا قابل درک است.
منافع مردم را لگدمال نکنید
بی تردید آنچه در این میان اهمیت دارد، منافع ملی و منافع مردم است. طبعا هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد که مناقع ملی مردم را به قیمت منافع سودجویانه یک جناح قربانی کرد. چه بسا بسیاری راضی باشند که همه پست ها در اختیار اصولگرایان باشد، اما قربانی کردن مناقع ملی در این راه، فاحعه آمیز است.
