پایگاه خبری جماران: حس می‌کنم در دوراهی دشوار بیم و امید، اکنون نباید سکوت کنم. اگر دوست ندارید اخبار نگران‌کننده بخوانید، ادامه این دردنامه را نخوانید. متاسفانه ضریب اشغال تخت‌های آی‌سی‌یو به صدرصد رسیده و تخت‌های عادی هم در همین ‌حدود اشغال است. آمار مبتلایان و حتی بدحال‌ها از ظرفیت درمانی فراتر رفته. مرگ و میر پس از مکثی کوتاه، رو به افزایش است. پزشکان و پرستارها و نیروهای زیادی از کادر درمان به طرز نگران‌کننده‌ای درگیر شده و از ادامه خدمت بازمانده‌اند. دوستان و همکاران ما جلوی چشم‌مان می‌میرند. تصمیم‌گیرندگان کلان دچار تاخیرند و گاه نمی‌توانند. پر از کاش تلخ شده‌ایم. امکانات کم است. مردم به طرز مخوفی به بیماری و مرگ خود و دیگران بی‌توجه‌اند. اغلب به توصیه «قرنطینه خانگی» گوش نمی‌سپارند و اگر به خودشان نیایند به زودی شاهد طغیان کرونا خواهیم بود. فرمول‌های اپیدمی را به فاجعه نزدیک کرده‌اند. 

متاسفم به اطلاع برسانم با این شرایط، حداقل تا خردادماه درگیریم. و چون اقتصاد کشور تحمل همین تعطیلی نیم‌بند را ندارد و احتمالا پس از تعطیلات عید، شاهد بازگشایی‌ها خواهیم بود، شاید دچار پیک بعدی شویم، با قله کوتاه‌تر. راستش این است که آمار جدید نشان می‌دهد مرگ و میر ما از چین و جامعه جهانی بالاتر است و در برخی محاسبات به بیست درصد رسیده است. 

هفته آخر اسفند، به شدت سرنوشت‌ساز است. آن چه الان در شهرها، به ویژه تهران جریان‌ است، یک خودکشی دسته‌جمعی ست.  همه باید «قرنطینه خانگی» را مطلق و سخت‌گیرانه و بدون تبصره رعایت کنند، تا وضع از این بدتر نشده است. هیچ‌کس به اندازه خود مردم نمی‌تواند به دادشان برسد. 

به داد خود برسید. الان هیچ واجبی بالاتر از «قرنطینه خانگی» نیست. اگر اهل امر به معروف و نهی از منکر هستید، الان مهم‌ترین زمان اجرای این کار است. مردم هنوز باور نکرده‌اند. نمی‌دانند که خروج‌شان از خانه و نقشی که در انتقال ویروس مرگ دارند، همدستی در یک جنایت بشری ست. این حرف‌ها را در حالی می‌نویسم که تنم می‌لرزد و به تنگی نفس افتاده‌ام. دیگر نمی‌دانم با چه زبانی باید گفت. تو را به «شرافت» قسم #در_خانه_بمانید #در_خانه_میمانیم