این روزها، باز دیدم، کسی نوشته بود که چاره این کرونا، همان ده سیر خاکشیر است. همان لحظه در اخبار آمده بود که بیل گیتس 125 میلیون دلار برای تحقیقات در باره درمان کرونا کمک کرده است. بگذریم که اتحادیه اروپا 25 میلیارد دلار برای مبارزه با کرونا اختصاص داد و امریکا بالای هشت میلیارد دلار.

تفکر خاکشیریسم همچنان بر اذهان ما مردم حاکم است. فرض کنید یکی بود و یکی نبود، یک ابن سینا و محمد بن زکریای رازی بود و آثاری هم به زمان خودشان نوشتند. این چه بیماری است که ما هر روز باید به آنها افتخار کنیم و خودمان دست روی دست بگذاریم؟ نگرانیم که همسایگان شخصیت های علمی و ادبی ما را از ما بدزدند. به نظرم باید نگران باشیم که چرا دیگر نمی توانیم مانند آن شخصیت ها را در روزگار خودمان داشته باشیم که وقتی کتابی می نویسند، تا یکی دو سال، به ده زبان زنده دنیا ترجمه شود.

الان که این متن را می نویسم، صبح روز چهارشنبه 21 اسفند، سیمای ملی، دست به دامن روحانیون شده است تا از مردم بخواهند اصول بهداشتی را رعایت کنند. اینکار که البته لازم است، همزمان چند چیز را نشان می دهد. این که اولا جامعه ما کجا قرار دارد، ثانیا  سیما و حکومت در باره ما مردم چطور فکر می کند، و سوم این که لازم است ما در مقابل این هم مشکل که برای دین در این ماجرا فراهم آمده، دامن آن  را پاک کنیم. عجیب آن که همین امروز دو کلیپ از دو سخنران روحانی داشتم که مردم را به مقابله با این قبیله اقدامات، یکی خلوت کردن مجالس امام حسین و حرم ها و دیگری صله رحم به مناسبت ویروس کرونا ـ و توصیه این که دیدارها تعطیل شود ـ دعوت می کرد، و اظهار گلایه داشت که چرا ما باید اینها را ترک کنیم؟

به هر روی من با توصیه دیروز آقای عبدی موافقم که روحانیت و بویژه مرجعیت، به طور جد، باید دامن خود را از این اتهامات تطهیر کند و اگر امروز نکند، فردا دیر است.