متأسفانه بعد از عبور از گردنه پر پیچ و خم جنگ، دچار بی‌تصمیمی و بلاتکلیفی شدیم مثل بسیاری از مسائل دیگر که شعارهای خوبی درباره آنها می‌دهیم ولی هرگز به جائی نمی‌رسانیمشان.

تأسف بالاتر اینست که مسائل مربوط به فرهنگ فاطمی هم اسیر بازی‌های جناحی شده‌اند و هر جناحی بسته به منافع زودگذر خود درباره آنها موضع می‌گیرد و حتی در مواردی نیز آگاهانه یا ناآگاهانه تابع سیاست‌های بیگانگان می‌شود. نهایت خواسته یک جناح این می‌شود که زنها به ورزشگاه بروند و نهایت همت آن جناح دیگر این می‌شود که در راه‌پیمائی 22 بهمن و روزهای انتخابات زن‌های بزک‌کرده را از قاب تلویزیون نشان بدهد و بگوید اینها هم ما را قبول دارند!

مدعیان ترویج فرهنگ فاطمی از هر دو جناح به خانه‌های اشرافی منتقل می‌شوند و هرچه از دستشان بربیاید بر تجملات می‌افزایند و از کنار خیل عظیم مردمی که زیر خط فقر قرار دارند و از خانه که بماند حتی از نان شب هم محرومند، به راحتی عبور می‌کنند. به یک خانه در بالای شهر اکتفا نمی‌کنند و در شمال و ییلاقات اطراف تهران هم خانه تهیه می‌کنند تا بعد از کارهای طاقت‌فرسای پشت‌ میزنشینی و علیه همدیگر توطئه کردن و شمردن مبالغ هنگفت درآمدها، بتوانند در هوای پاک خستگی در کنند و برای ادامه کار آماده شوند. متأسفانه به امام خمینی که مظهر ساده‌زیستی بود هم رحم نکردند و به بهانه ساختن حرم، کاخی ساختند که تمام‌شدنی هم نیست درحالی که مردم روستاهای اطراف حرم در محرومیت می‌سوزند.

اینگونه از فرهنگ فاطمی حراست کرده‌ایم که امروز خیابان‌های شهرهایمان پر است از زنان بزک‌کرده و گریزان از حجاب اسلامی. اینها را نباید مقصر دانست. مقصر ما هستیم که فرهنگ فاطمی را به ابزاری برای تأمین اهداف سیاسی‌مان تبدیل کرده‌ایم. این را همه باید بدانند که تا دست از برخورد ابزاری با ارزش‌ها برنداریم، راه به جائی نخواهیم برد. جابجائی‌ها در صندلی‌های سبز و سرخ نیز هیچ مشکلی را حل نخواهد کرد. مشکل از بی‌تصمیمی‌هاست، مشکل از جفائی است که به فرهنگ فاطمی کرده‌ایم.