به گزارش ایرنا؛ خبرنگاران و اصحاب رسانه به دلیل وظیفه حساس و مهمی که دارند، همواره در متن جامعه حرکت می کنند تا فاصله مردم را با دولتمردان کم کرده و صدای مردم را به مسئولان و کارگزاران برسانند ولی گاهی بنا به دلایل مختلف برخی از اصحاب رسانه از مسیر منحرف شده و حتی به لبه پرتگاه می رسند که توجه به سفارش های بزرگان و اساتید اخلاق باعث می شود تا از این پرتگاه ها فاصله بگیرند.

اگرچه امروز شبکه های اجتماعی و فضای مجازی وضعیتی را ایجاد کرده که هر کسی می تواند خود را خبررسان و خبرنگار بداند ولی کسانی که سال ها در عرصه خبر و رسانه خون دل خورده و تلاش کرده اند به خوبی می دانند که ساحت خبرنگاران و اصحاب رسانه بسیار بالاتر از جایگاه کاربرانی است که فقط برای مطرح شدن به دنبال انتشار مطالب زرد و اخبار غیرواقعی هستند.

با این حال گاهی خبرنگاران و به طور کلی اصحاب رسانه که در بسیاری از موارد دچار فشار روانی (استرس) در هنگام انعکاس یک خبر یا گزارش یا حتی یک تصویر هستند، به صورت ناخودآگاه دچار لغزش هایی می شوند که جبران خسارت های مادی و معنوی آن ممکن نیست و یا به سختی می توان آن را جبران کرد.

شاید به همین دلیل است که علمای اخلاق همواره توصیه می کنند که با مراقبه و مشارطه و سایر نکات اخلاقی مواظب باشیم تا مبادا با غفلت از اصول اخلاقی در این دام ها گرفتار شویم. بدیهی است مسئولیت کسانی که وظیفه سنگینی همچون خبرنگاری و اطلاع رسانی به مردم را به عهده دارد، بیش از دیگران است و از همین رو بزرگان اخلاق سفارش هایی را برای اصحاب رسانه دارند که علاوه بر معیارهای کلی اخلاقی است.

آیت الله عبدالله جوادی آملی یکی از این بزرگان اخلاق است که نکاتی را برای خبرنگاران مطرح کرده تا به عنوان توشه ای در مسیر اطلاع رسانی استفاده کنند و از آفات این حرفه به دور باشند.

این مفسر بزرگ قرآن از خبرنگاران می خواهد تا از اشاعه فحشا در رسانه های خود جلوگیری کنند و به اعتقاد این مرجع تقلید، نوشتن نقص اشخاص در روزنامه و رسانه برای خنداندن به نوعی اشاعه فحشاست.

جوادی آملی ضمن شرح سی و پنجمین کلمه حکیمانه حضرت امیر در نهج البلاغه که می فرماید «کسی که در گفتن سخنان ناپسند به مردم که باعث رنجش آن ها است پروا نکند، در مورد او چیزهایی گویند که نمی دانند» در جلسه اخلاق هفتگی خود گفت: ما موظفیم اسرار دیگران را حفظ کنیم و اگر کسی نقصی دارد و ما خواستیم امر به معروف و نهی از منکر کنیم، آرام، آهسته و مخفیانه با خود او در میان بگذاریم.

این فقیه معتقد است: مشکل ما این است که نهی از منکر که واجب است را انجام نمی‌دهیم، اما غیبت و بدگویی که حرام است را انجام می‌دهیم. کسی که در جلسه‌ای نشسته و نقص دیگری را می‌گوید، کار حرام انجام می دهد. اگر واقعاً خیرخواه هستید و خیر او و خیر جامعه را می‌خواهید، آرام به خودش بگویید و هدایتش بکنید.