اختلاف ماندگار گفتم: آقاجون همه مقامات از سیاسی تا مذهبی یا نظامی و اجرایی مدام به بهانه های مختلف به خباثت و دشمنی آمریکا اشاره می کنند، دشمنی که باید مقابلش ایستاد و مقاومت کرد، دشمنی که کمر به درهم شکستن انقلاب اسلامی دارد و حتما کوتاه نخواهد آمد.
گفت: بله دشمن یا عامل بیرونی که علی الظاهر باید حداقل در گام اول به یکپارچگی در ارکان حکومت و در گام دوم همراهی حکومت و ملت بیانجامد.
گفتم: اما علی الظاهر حتی اختلافات و منازعات ارکان حکومت تمامی ندارد و مردم هر روز باید شاهد کشمکش و چنگ و دندان نشان دادن بی رحمانه جریانات سیاسی در قالب گفتمان مقامات عالی تا سطوح اجرایی باشند.
گفت: متاسفانه طی چهار دهه هیچ عامل اختلافی به جد مورد بحث و بررسی جریانات فکری و سیاسی قرار نگرفته و همواره با تعارفات معمول و مرسوم چون آتش زیر خاکستر رها شده اند، به همین دلیل هر روز و به هر بهانه باید شاهد زبانه کشیدن شعله های خانمان سوز جدال به فرمایش امام (س) منیت های شیطانی متقابل باشیم که حاصلی جز ویرانی روزافزون کشور ندارد.
گفتم: یعنی جریانات فکری واقعا نمی توانند مانند جریانات سیاسی سایر کشورها با باور به اینکه در یک کشتی سوار هستند حداقل در موارد و مواقعی به مماشات عقلانی روی خوش نشان دهند و مردم را بیش از پیش به خسران نکشانند؟
گفت: دیروز به نقل از خاطرات ۳۰مهر ۶۰ مرحوم آیت الله هاشمی نوشتند اولین دستور کار مجلس رأی گیری برای نخست وزیر پیشنهادی رییس جمهور بود، پیشنهاد نخست وزیری دکتر ولایتی با ۷۴ رای موافق و ۸۰ رای مخالف و ۱۵ بی رأی و ۳۸ رای ممتنع رد شد. مرحوم هاشمی نوشتند بعد از جلسه به منزل آقایخامنهای برای مشورت در امر نخستوزیری رفتم.
گفتم: یعنی در آخر مهر ۹۸ هنوز ناچار از تحمل هزینه های ناشی از صف آرایی غیر قابل مذاکره و مصالحه دو جریان فکری متقابل خصمانه حکومتی قابل مشاده در مهر ۶۰ هستیم؟ یعنی طی چهار دهه دو جریان فکری و سیاسی کشور علی رغم حضور مشترک دائمی در ارکان حکومت و تعامل مستقیم و غیره برای رفع اختلافات منجر به رویارویی و حتی علی رغم وساطت و تذکر مکرر و ماندگار حضرت امام، قادر به گفتگو و مذاکره فی مابین نبودند؟
گفت: مرحوم هاشمی در خاطرات مهر 64 نوشتند: اداره جلسه را به آقای کروبی نایب رئیس دوم مجلس سپردم برای پیگیری مسأله کابینه جدید به دفترم آمدم آقای رئیس جمهور به دستور امام از هیأت منصوب امام داوری خواسته اند، ظهر در دفترم با احمدآقا ، آیت الله موسوی اردبیلی و نخست وزیر مذاکره کردیم پیشرفت زیادی نداشتیم بعد از شام آقای خامنه ای رفتند و ما جلسه هیأت حَکَم را تشکیل دادیم، از چهارده مورد اختلاف [رئیس جمهور و نخست وزیر درباره وزیران پیشنهادی کابینه] در ده مورد تصمیم گیری و چهار مورد به بعد موکول شد.
*این روزها در مورد مسأله کابینه به من سخت میگذرد. از طرفی ملاحظه تأمین نظر امام را دارم و از سویی تصویب کابینه را حق رئیس جمهور می دانم. ایشان قبل از نامزد شدن هم به صراحت گفته بودند درخصوص کابینه کوتاه نمی آیند در مجلس هم هر دو جناح از من توقعاتی دارند که جمع بین آنها سخت است.
گفتم: بهرحال با تدبیر امام مبنی بر اعلام نظر هیات داوری و تبعیت رییس جمهور و نخست وزیر مشکلات مرتفع گردید.
گفت: اختلاف فی مابین رئیس جمهور و نخست وزیر شاید به دلیل عدم توجه به ریشه اختلاف و تکیه بر قاعده ریش سفیدی عملا تا آخرین روزهای دولت چهارم و البته هر روز تا امروز تکرار و ماندگار شده است.
گفتم: واقعا وقتی دو جریان فکری و سیاسی حاکمیت، طی چهل سال و علی رغم صدها وجه مشابه و منفعت مشترک قادر به انتخاب راهی برای گفتگوی فی مابین و مرضی الطرفین نیستند چگونه می توانند در مورد مذاکره و راه حل یابی با طرفی که دشمن نامیده و محسوب می شود اندیشیده و اقدام کنند؟
گفت: آقاجون مقام معظم رهبری مدتی بر اهمیت و ضرورت برپایی کرسی های آزاد اندیشی تاکید کردند که می تواند اولین گام جهت خروج از بن بست گفتمان متکی بر تعارف و تشریفاتی تلقی گردد، کرسی آزاد اندیشی که حتما فرصت مغتنمی خواهد بود تا صاحبان اندیشه بی هیچ منع و محدودیت یا مصلحت سنجی به نقد و بررسی باورها ، افکار ، سلایق ، تصمیمات ، اقدامات و هر معقوله قابل تاملی بپردازند، شرایطی که حتما در اولین گام می تواند به درک چرایی زبانه کشیدن شعله های اختلاف و کینه ورزی داخلی و اتخاذ راهکارهای موثر دست یابد.
|