گفتم: آقاجون مطلب ذیل به نظرم قابل مطالعه و تامل است با کمی ویرایش و خلاصه تقدیم می کنم.
- امنیت به این نیست که داعش سرت را نمی‌بُرد امنیت به این نیست که نصف شب بمباران نمی شوی اینها یعنی کشورت جنگ نیست اما سوال این است که در شرایط ذیل احساس امنیت داریم؟
- وقتی نرخ تورم  فرد قابل پیش بینی و مشخص نیست یعنی از افزایش احتمالی قیمت ها وحشت داریم.
- وقتی نمی دانیم فردا شاغل یا بیکار خواهیم بود یا در صورت اشتغال به موقع حقوق دریافت خواهیم کرد؟
- وقتی از سلامت مواد غذایی و خوراکی که می خوریم اطمینان نداریم.
- وقتی شب تا صبح بارها به ماشین و درِ  خانه سرک میکشیم تا مبادا سرقت شده باشد.
- وقتی داشتن پول نقد بدلیل کاهش سریع ارزش پول ملی بیش از نداشتن نگرانمان می کند.
- وقتی مسافرت که باید مظهر آرامش باشد به کابوس گرفتاری در کلاف ترافیک ، گرانی ، تصادف و مرگ تبدیل می شود.
- وقتی حق طببعی ازدواج و تشکیل خانواده به کابوس مخارج غیر قابل تحمل آغاز زندگی تبدیل می شود.
- وقتی مراسم عید و عزا به یک اندازه مایه استرس ناشی از پذیرایی میهمان می شود.
- وقتی گفتن و نوشتن معادل ممنوعیت و محرومیت تعریف شود.
- وقتی در اوج احساس نا امنی روانی  فقط تصور کنیم که چون در خیابان مورد اصابت گلوله حیوانی از جنس داعش نیستیم پس از امنیت برخورداریم.
گفت: آقاجون ملتی که قدردان گذشت و ایثار مردان و زنانش نباشد حتما به معنای احساس آرامش و امنیت هم نخواهد رسید.
- لذا ایران و ایرانی تا ابد باید قدر دان مردان و جوانانی باشد که در طول تاریخ این سرزمین و در دفاع مقدس و مقابله با حیوانات تکفیری بی هیچ ادعا و مطالبه ایستاده و جان عزیزشان را تقدیم و بعضا چون غواصان دست بسته و حججی نازنین به شهر و میان مردمشات بازگشتند.
- اما چنانکه نوشتند فقدان موارد مشابه یکایک آنچه ذکر شد یعنی نداشتن آرامش در زندگی یعنی اضطراب و استرس دائمی یعنی فقدان امنیت که همواره مهمترین داشته اجتماعی مردم تعریف و تلقی می شود.
- حفظ و گسترش امنیت یعنی تامین یکایک مواردی که به آرامش آحاد مردم منجر می گردد و پرهیز و پیشگیری از تزریق هر آنچه به اضطراب و تلاطم روانی مردم و جامعه منجر می گردد.
- بنابر مطلب مذکور اسناد بلند مدت مانند سند چشم انداز و برنامه های پنج ساله و سالانه باید در ماهیت بدنبال تحقق هدف عالی حفظ و گسترش امنیت در تمام شقوق اجتماعی باشند.