دیروز شنیدم که عباس دوزدوزانی از مبارزین قبل از انقلاب و اولین فرمانده کل سپاه دارفانی را وداع و چشم از جهان فرو بست.
امروز نیز دیدن اطلاعیه اعلام خبر فوت علی محرمی عزیز جوانی از فعالان مسجد اعظم امام خمینی (س) متاثرم کرد.
مرحوم دوزدوزانی فردی بسیار پر شتاب و فعال از نسل اول انقلاب و محرمی عزیز فردی پر تلاش و متعهد از نسل سومی بود دو عزیز پرتلاش و متدینی که بی هیچ شناختی از هم و علی رغم چند دهه اختلاف زندگی و مسئولیت هایی اجتماعی و حکومتی که داشتند و نداشتند کاسه عمرشان لبریز و به فاصله یک روز به دیار باقی شتافتند.
مرحوم دوزدوزانی را دورادور می شناختم و در نمایندگی مجلس به او رای داده بودم بی خبر بودم تا خبر اعلام چشم از جهان فرو بستنش و علی عزیز را نیز در جمع کودکان ، نوجوانان و جوانان مسجد اعظم امام دیده بودم ، جوان نسل سومی که چون نسل اولی ها بسیار خوش خُلق و پر تلاش و با انگیزه بود.
شاید آخرین بار علی عزیز در کنار سایر جوانان مسجد امام را در مراسم تشییع با شکوه شهید مدافع حرم مصطفی نبی لو و مراسم یادبود شهید مدافع حرم علیرضا بیات دیده باشم.
هر دو عزیز با تمام تفاوت های نسلی ، اجتماعی و شاید باورهای سیاسی روز با دیروزی افتخار آمیز به دیدار حضرت حق شتافتند که برای هر دو رحمت واسعه حضرت رحمان را مسئلت دارم.
این روزها باز شاهد بودیم که والده عزیزی ارزشمند اما مستقر در موقعیت مدیریت عالی نیز به یار باقی رفت که رحمت و مغفرت حضرت رحمن بدرقه راهش اما چه غوغایی بود برای قرار گرفتن ریز و درشت در صف عرض ارادت و تسلیت و همدردی در خصوص عزیزی که نه می شناسند و نه هرگز دیده اند که جدید و بدیع نیست اما همچنان درد آور است.
ایکاش به همین اندازه باور کنیم والده حدود ۹۰ ساله فرزندی صاحب منصب یا اولین فرمانده کل سپاه و علی  مسجد خودمان هم که باشیم باید بار بسته و آماده رفتن باشیم.
ایکاش با پاک زیستی و خدمت به خلق خدا چنان باشیم که در بودن و رفتن مان مایه فخر حضرت باریتعالی بوده و ذکر خاطرمان مایع شادمانی و آرامش خاطر دوستان و خانواده باشید.
                                                                                               روحشان شاد