بی مناسبت ندیدم قصیده ای را که 15 سال پیش در رسایش سروده ام به حُسن نظر شما کاربران گرامی این سایت وزین برسانم

رضای من به رضای خدا، رضا شد و رفت

دگر مسافر آنسوی قصّه ها شد و رفت

هم او که مشی و مرامش نویدِ مولا بود

به ذکر یا علی ^(ع)  آوازه ای رسا شد و رفت

اسیر حادثه در شام تارِ بارانی

رضا به باور آن گونه از شفا شد و رفت

سزا نبوده بی خبر از این دیار پر گیرد

به یک اشاره عجب نذر آن سرا شد و رفت

چهار رحمت حق ماند و مادری تنها

مطیع حکمتِ در پرده ی خدا شد و رفت

به رغم گریه ی ما، او به مرگ می خندید

گرفت نامه ی  تقدیر و پر بلا شد و رفت

رضا که طلعت سنگ صبور یاران بود

چنان نکو صفتان، شهره ی وفا شد و رفت

قرارِ دلبر و دلدار جزو اسرار است

دگر مخاطب آن راز و آن صلا شد و رفت

به جمع طیّبِ خوش منظرانِ اهل بهشت

بریده از رَخ دنیا، چه دلربا شد و رفت

عجب مباد که آن عبدِ پاک و با ایمان

رحیل فاتح پیروز قله ها شد و رفت

رضای من که ز روز ازل مهاجر بود

گرفت منزل و مأواء چه پُر بها شد و رفت

1382/12/18 - خارطوم (سودان)