کاش می بودم و با خصمِ تو می جنگیدم

وسطِ معرکه رخسار تو را می دیدم

مُهرِ حقّانیّتت را زده ام بر دل و جان

قدرِ یک دانه ی ارزن نبود تردیدم

بی تو در دایره ی جهل فنا می گشتم

با تو امّا ، چو پدیدار شدم جاویدم

فاش می گویم و از گفته ی خود خرسندم

که ز گلزارِ تو بس رایحه هایی چیدم

هر کجا آن دگری فخر فروشی می کرد

من فقط در تبعیّت ز تو می بالیدم

کس چه داند که درآن لحظه به زینب ^(س)چه گذشت

کاش من هم رگ و حلقوم تو می بوسیدم

ای مهاجر ز غمِ خون حسین بن علی^(ع)

در همه عمر به یک لحظه نیاسایید

برگرفته از کتاب "دشت معرفت"