چه تو با زبان خودت از راه گوش به ما گفته اى ، من اكنون از راه بصيرت مى بينم .

 پيغمبر مى خواست يك مقدار حرف از او بكشد، فرمود: هر چيزى علامتى دارد، تو كه ادعا مى كنى اهل يقين هستى ، علامت يقين تو چيست ؟ ما علامه يقينك ؟ عرض ‍ كرد: ان يقينى يا رسول الله هو الذى احزننى و اسهر ليلى و اظما هواجرى ، علامت يقين من اين است كه روزها مرا تشنه مى دارد و شبها مرا بى خواب ؛ يعنى اين روزه هاى روز و شب زنده داريها، علامت يقين است . يقين من نمى گذارد كه شب سر به بستر بگذارم ؛ يقين من نمى گذارد كه حتى يك روز مفطر باشم .

 فرمود : اين كافى نيست . بيش از اين بگو، علامت بيشترى از تو مى خواهم . عرض كرد : يا رسول الله ! الان كه در اين دنيا هستم ؛ درست مثل اين است كه آن دنيا را مى بينم و صداهاى آن جا را مى شنوم ؛ صداى اهل بهشت را از بهشت و صداى اهل جهنم را از جهنم مى شنوم . يا رسول الله ! اگر به من اجازه دهى ، اصحاب را الان يك يك معرفى كنم كه كدام يك بهشتى و كدام جهنمى اند.

 فرمود: سكوت ! ديگر حرف نزن . 

گفت پيغمبر صحابى زيد را 

كيف اصبحت اى رفيق با صفا 

گفت عبدا موقنا باز اوش گفت

كو نشان از باغ ايمان گر شكفت

گفت تشنه بوده ام من روزها

شب نخفتم ز عشق و سوزها

گفت از اين ره كو، ره آوردى بيار

در خور فهم و عقول اين ديار

گفت خلقان چون ببينند آسمان

من ببينم عرش را با عرشيان

همين بگويم يا فرو بندم نفس

لب گزيدش مصطفى يعنى كه بس

بعد پيغمبر به او فرمود : جوان ! آرزويت چيست ؟ چه آرزويى دارى ؟ عرض ‍ كرد : يا رسول الله ! شهادت در راه خدا. (اصول كافى ج 2 ص 53)

آن ، عبادتش و اين هم آرزويش ؛ آن شبش و اين هم روز و آرزويش . اين مى شود مؤمن اسلام ، مى شود انسان اسلام ؛ همان كه داراى هر دو درد است ، ولى درد دومش را از درد اولش دارد؛ آن درد خدايى است كه اين درد دوم را در ايجاد كرده است .

منبع : شهيد مطهرى، انسان كامل ،قسمت نهم انسان سالم

(استفاده بدون ذكر نشاني سايت جايز نيست)