اختر امّید  ما  را  پاک  حیران  کرد  و  رفت

جامِ  می  را  از  لبان  تشنه  پنهان  کرد  و  رفت

برق  تیغ   ذوالفقارش   سینه‌ی   شب   را   درید

وادیِ  ظلمت  نشینان  نور   باران   کرد  و  رفت

آن  مسیحایی که با فرمان حق این سو   شتافت

مردگان زنده را جان داد و  بیجان  کرد  و رفت

روحِ  مجد  و  شادمانی  را  در  این عالم  دمید

چهره ی  بشاش   اُمّت  را   پریشان   کرد  و  رفت

در   فرازین   لحظه‌ی   قحطعی   و   ویرانی   رسید

سرزمینِ خشک  میهن  را  گلستان  کرد و رفت

کفر   و  الحاد  از  قیامش  سرخور  و  آواره  شد

کشورِ صاحب ‌زمان را مهد  قرآن ‌کرد و رفت

آنی  از  اجرای  فرمان خدا  غافل  نبود

هر چه  را  عقل  سلیمی  بایدش  آن  کرد  و رفت

گفت:  این  نهضت  مبادا  دست  نا اهلان  شود

از  همان  آغاز  با  ما  عهد  و  پیمان کرد  و  رفت

وعده‌ی   باغ   برین   داد   و   به   رضوان   پر کشید

جمله  را  مهمان خوان  سبز  رحمان  کرد  و  رفت

گر ،  هر  از  گاهی  عدو  سودای  ایران  می‌نمود

دشمنِ  طماع ، ‌خواری  چون  پلیدان  کرد  و  رفت

پایه‌ی کاخ  سفید از  ابتکارش  سست  شد

کاخِ  کفر سرخ  را  لرزاند  و  ویران  کرد  و  رفت

آنچنان  وحشت  به  جان  یاغی  باغی  فکند

گویی اسکندر  ز  اعمالش  پشیمان کرد و رفت

مایه‌ی‌  شادی   ‌پیغمبر  شد  از  کردار  خویش

عزّت و شوکت نصیب نسل سلمان کرد و رفت

ارمغانِ  غاصبان  همواره  رو  به  پروری  است

آمد و نخجیرگان را دشت شیران کرد و رفت

انزوا  و تفرقه  سوغات  شوم  اجنبی  است

بانگ  وحدت را  شعار  هر مسلمان کرد و رفت

مُسلمی  بود و نشان  از  روح  اسلامی  نبود

خیلِ  ره  گم ‌کرده  را  همراه  ایمان کرد و رفت

از  برای خویشتن حتّی  پر کاهی  نخواست

خلق  را  مدیون خونهای  شهیدان  کرد و رفت

آنچه  را  گفتم  که در حدّ  نصاب  یک  نبود

مقتدای ما  فزون  از  صد  هزاران کرد و رفت

این جهانداری  و  شوکت را  به  طول  یک  دهه

پارسایی از همان کنج جماران کرد و رفت

ای مهاجر این ورق پاره ندارد ظرفیت‌

بس که خیرات و مبرّات  فراوان کرد و رفت

برگرفته از کتاب: ساقی مستان