حبیبا دلم از چه با خود کشاندی
مرا چون کبوتر ، به بامت نشاندی

من اندر پیِ ، وصل جانان نبودم
چرا شهدِ شیرین ، به کامم چشاندی

ز خود هیچ نقش و نشانی نیابم
مرا  در جوارت ، برازنده خواندی

دگر تا قیامت ، اسیر تو گشتم
پگاه وداع ، از چه نامم نخواندی

چه شد ، رازِ جاویدِ اکسیر چشمت
چنان قطره ، شهدی بکامم چشاندی

چو آب آمدی ، در کویر وجودم
تو رفتی و در قلبم آتش فشاندی

مهاجر  از این غم ، ندارد قراری
الها! گواهی ، چه جانی ستاندی

برگرفته از کتاب: ساقی مستان