از بدِ واقعه ، روزی به فغان آمده بودم

آخر ای ‌دوست ، بجانِ تو به جان آمده بودم

ره  به بیراهه ‌زدم ، از گذرِ عمر گذشتم

چشم ها بستم و از غم ، به زبان آمده بودم

مدعی گفت:  فراموش کنم داغِ غمت را

گویی از محفل آن ، بی خبران آمده بودم

دیده‌ بگشودم و عالم ، همه‌ محزون ‌تودیدم

زانکه درفصل بهاران ، به‌خزان‌ آمده بودم

گفتم از بهر تسلّا ، بزنم سر به بیابان

با لبی تشنه من از ، آب روان آمده بودم

ازهمان روز ازل ، بردلم این داغ نوشتند

و من از روز نخستین ، نگران آمده بودم

ای دلا! بی تو دگر ، عصر شبابم‌ سپری شد

پیر و فرتوت شدم ، با تو جوان آمده بودم

گر از این معرکه‌ی‌ ، عالم هستی بگریزم

گویم ای کاش ، ز داغ تو جهان نامده بودم

تو پرستوی مهاجر ، خبر از  یار چه پرسی

که من از وادی آن ، دلشدگان آمده بودم

برگرفته از کتاب: ساقی مستان