جی پلاس ـ منصوره جاسبی: رگ های قلب امام مسدود شده بود[1] و سعی می شد تا با تجویز داروهای مختلف، مشکل پیش آمده کنترل شود. راه حل دیگر که پزشکان پیشنهاد می کردند، آنژیوگرافی عروق کرنر[2] بود که پس از آن تشخیص برای عمل جراحی مشخص می شد.

عادت امام این بود که نظر پزشکان را بی کم و کاست می پذیرفتند[3] و اِن قُلتی به آن وارد نمی کردند حتی جراحی سخت شکم را نیز پذیرفتند اما چند باری که درباره عمل جراحی قلب با ایشان صحبت شد، نپذیرفتند.[4] حتی این موضوع پس از انفارکتوسی که آقا در سال 65 هم داشتند مطرح شد اما با مخالفت امام مواجه شد.[5]

1- اولین بار امام در سال 58 دچار عارضه قلبی شده و در بیمارستان بستری شدند و این مشکل بعدها در سال 65 منجر به انفارکتوس قلبی شد.

2- عکس برداری از رگ های قلب.

3- همه اعضای کادر پزشکی امام بر این موضوع معترف بودند که ایشان درباره تصمیم گیری های پزشکان، حال می خواست تجویز دارو و میزان آن باشد یا بستری کردن و عمل جراحی یا هر موضوع دیگری اظهار نظر نمی کردند و تسلیم بودند و نظرشان برایشان کاملا قابل احترام بود و کمتر پیش می آمد که بخواهند پرسشی بکنند اما درباره عمل جراحی قلب هر بار که مطرح شد، مخالفت کردند.

4- در میان پزشکان رسم بر این است که درباره روند درمان بیماری علاوه بر آنکه با خود بیمار صحبت و مشورت می کنند خانواده او را نیز در جریان امر قرار می دهند در مورد امام هم همین طور بود و از آنجایی که ایشان به همه ملت تعلق داشتند علاوه بر اینکه مسائل با حاج احمد آقا (فرزند امام) مطرح می شد، با بیت امام و نیز از طریق حاج احمد آقا با مسئولان رده اول مملکتی (رئیس جمهور، نخست وزیر، رئیس مجلس و رئیس قوه قضاییه) نیز جلسات مشترک گذاشته می شد.

5- برگرفته از خاطره نقل شده از دکتر سید عبدالحسین طباطبایی، مسئول برنامه ریزی و هماهنگی اعضای تیم پزشکی معالج امام در کتاب طبیب دل ها.