یا که عمری ست ، اسیرِ خمِ ابروی توام

گوئیا گفته شده ، از سرِ شیدایی عشق

مست و آشفته ی آن ، سلسله ی موی توام

به کرامات تو سوگند ، در این آخرِ عمر

یا نه از روز نخستین ، پیِ مینوی توام

یعنی آن لحظه ، که آموخته ام ره بروم

تا بیاید نفسی ، دست به زانویِ توام

گفته بودند از آن دم ، که زبان بگشودم

همه الفاظ رها کرده ، ثناگوی توام

بس که از ظلم و مکافات ، به لب آمده جان

چشم و دل بسته ، به شاهینِ ترازوی توام

این همه ذرّه ی اوصاف ، مهاجر نشود

من که از روز الستم ، به تکاپوی توام

برگرفته از کتاب شوق وصال