دیروز هم زمان با سالروز میلاد امیر المؤمنین (ع) به دیدار همسر حضرت آیت الله هاشمى رفتم. بعد از عید نوروز نتوانسته بودم و دیروز رفتم.

اطاق مهمان خانه براى من دلگیر بود. سالها در همین اطاق خدمت آقاى هاشمى مى رسیدم و چه بسیار از این اطاق خاطره دارم. از وقتى یادم مى آید این اطاق به همین شکل است و چیزى در آن تغییر نکرده است. سعى کردم غم پنهان خود را بپوشانم و آداب عید را رعایت کنم.

همسر آقاى هاشمى که امروزه همه ایشان را به نام شخصى خود مى شناسند خوش روحیه ولى گله مند بود. نسبت به آینده ى انقلاب و ثمره ى تلاش ها و مجاهدات صورت گرفته با حساسیت ، ابراز نگرانى مى کرد.

فرزندان آیت الله به جز فائزه خانم به قم رفته بودند تا بازدید مراجع را به جاى آورند. خلاصه آنکه جاى آقاى هاشمى خالى بود همانطور که جایشان در فضاى جامعه خالى است. گویى مثل همیشه محتاج عزم و تجربه و شجاعت و تیزبینى اش هستیم. خدایش با امیرالمؤمنین محشور گرداند.