فاطمه «عليها السلام» در کنار مزار شهدای احد نماز مي‌خواند و دعا مي‌كرد، و اين‌كار تا آخر عمر آن حضرت ادامه يافت و از محمودبن لبيد نقل شده كه گفت: "هنگامي كه رسول خدا «صلي الله عليه وآله» رحلت كرد، فاطمه «عليها السلام» كنار قبرهاي شهيدان مي‌آمد، كنار قبر حضرت حمزه «عليه السلام» توقف مي‌كرد و گريه مي‌نمود. در يكي از روزها كنار قبر حضرت حمزه «عليه السلام» رفتم و ديدم فاطمه «عليها السلام»، در آنجا گريه مي‌كند، او را به خود واگذاشتم، وقتي كه آرام شد به حضورش رفتم و سلام كردم و گفتم: اي سرور زنان، سوگند به خدا با اين سوز و گداز تو، بندهاي دلم پاره پاره شد. فرمود: "اي ابوعمر! سزاوار است كه گريه كنم، چرا كه بهترين پيروان، حضرت رسول خدا «صلي الله عليه وآله» را از دست داده‌ام. آه! چقدر مشتاق ديدار آن حضرت هستم و سپس اين شعر را خواند:
اذا مات يوما ميت قل ذكره
و ذكر ابي مذمات والله اكثر
[هرگاه روزي شخصي مرد، يادش كم مي‌شود. ولي سوگند به خدا از آن روز كه پدرم رحلت كرده، ياد او بيشتر شده است.]
* الفبای شخصیتی حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها