"رابرت آندریا" دانشجوی دپارتمان مطالعات جنگ در دانشگاه "کینگز کالج لندن" در مقاله تازه خود به ذکر دلایلی می پردازد که امریکایی ها نباید موضوع دیپلماسی با ایران بر سر برنامه موشکی را مطرح کنند.
سرویس بین الملل خرداد: نشریه "نشنال اینترست" می نویسد:"در ماه مارس سال جاری میلادی ازمایش موشک های میان برد ایران انجام شد. کمی پس از آن گروهی از سناتورهای جمهوریخواه قانون تحریم های جدید را تنظیم کردند که هدف آن تحریم افراد و نهاد های مرتبط با برنامه موشک های بالستیک ایران بود. به نظر می رسد که اکنون توجهات پس از برجام دیگر به برنامه هسته ای ایران نیست. حال توجهات به سوی برنامه موشک بالستیک ایران معطوف شده است. دولت امریکا باید در قبال برنامه موشکی ایران رویکرد درستی را اتخاذ کند تا آن چه درباره برنامه هسته ای آن کشور در سالیان گذشته روی داد در قبال برنامه موشکی تکرار نشود. نباید با نزدیک بینی سیاسی با موضوع برخورد کرد بلکه باید دور اندیشی داشت. در واقع، در برهه زمانی کنونی نباید موضوع موشکی ایران را در دستور کار قرار داد علت آن مشخص است". 

به گزارش خرداد، این پژوهشگر مطالعات جنگ در بیان علت هایی که به نظرش امریکا نباید به مقابله جویی با برنامه موشکی ایران مبادرت ورزد می نویسد:"نخست آن که برنامه موشکی تهران واقعا تهدیدی جدی علیه امریکا نیست. هیچ یک از موشک های کنونی ایران توان رسیدن به امریکا را ندارند. بدون توسعه موشک های دور برد نیز که چندین سال طول می کشند ایران از نظر موشکی تهدیدی علیه امریکا نیست. در این میان اما شرکای منطقه ای امریکا از جمله اسرائیل نگران برنامه موشکی ایران هستند. به گفته سپاه برد موشک قدر از 1700 تا دو هزار کیلومتر را در بر می گیرد. اما واقعیت آن است که ذکر برد موشک ها به خودی خود و ضرورتا یک تهدید و یا دست کم تهدیدی جدی محسوب نمی شوند. برخی از کارشناسان از جمله "مایک المن" همکار مشاور ارشد دفاع موشکی در موسسه بین المللی مطالعات استراتژیک اخیرا در جلسه کمیته سنا توضیح داد که ممکن است برد واقعی موشک های ایران تا این اندازه نباشند. او هم چنین باور دارد که برنامه دفاع موشکی اسرائیل را نیز نباید دست کم گرفت". 
او در ادامه اشاره می کند که نکته دوم آن است که فارغ از گمانه زنی ها درباره برد موشک های ایران وضعیت سیاسی کنونی در داخل ایران نیز به گونه ای نیست که برای مذاکره بر سر موضوع موشک ها برای امریکا مناسب باشد  و در این باره می نویسد:"نخست آن که برنامه موشکی ایران یک موضوع کاملا حساس در سیاست داخلی ایران است. مقام معظم رهبری به تازگی تاکید کردند که موضوع موشک ها برای مذاکره در دستور کار قرار ندارند. از سوی دیگر تصمیم گیرندگان امریکایی  باید توجه داشته باشند که ایرانی ها برنامه موشکی خود را یک ضرورت دفاعی قلمداد می کنند. برنامه موشکی ایران در واقع واکنشی از سوی ایران برای جلوگیری یا به حداقل رساندن آسیب پذیری از جانب سلاح های شیمیایی استفاده شده در طول جنگ ایران و عراق از سوی عراقی ها بود. در نتیجه، برای بسیاری در درون نظام سیاسی ایران تجربه جنگ ایران و عراق و دردهای ناشی از آن هنوز هم نقش زیادی در تصمیم گیری سیاست خارجی بازی نمی کنند. خرد متعارف حاکم بر حوزه تصمیم گیری های کلان در ایران بر این باور بوده که باید توان دفاعی برای حفاظت از تمامیت ارضی را تقویت کرد. این احساس حتی در "محمد جواد ظریف" وزیر امور خارجه ایران و مذاکره کننده ارشد آن کشور نیز وجود دارد. او در پاسخ به خبرنگاری که درباره مذاکره بر سر موضوع برنامه موشکی سوال کرده بود این مسئله را نشان داد". 
این نشریه در ادامه به سومین نکته اشاره می کند و می افزاید:"واقعیت آن است که اکنون فضای بسیار محدودی در داخل ایران برای مانور دادن روی موضوع موشک ها وجود دارد. صرفنظر از تمایلات دولت ها مجوز چنین دیپلماسی ای در چنین موضوعات حساسی با مقام معظم رهبری است. از سوی دیگر، علیرغم آن که ایران وضعیت امنیتی اش در منطقه بهبود یافته اما هنوز هم به طور قابل توجهی با تهدید همسایگانش مواجه است ورقابت ژئوپولیتیکی با عربستان سعودی دارد". 
این پژوهشگر در بخش پایانی مقاله خود می نوسد:"مذاکره با ایران بر سر موضوع موشکی هرگز اسان نیست. چنین دیپلماسی ای هرگز بدون آسیب نخواهد بود. تلاش ایران و امریکا باید بر روی دیپلماسی در حوزه هایی باشد که اشتراک منافع بیش تری دارند نه درباره موضوع موشکی. یکی از مواردی که دو کشور می توانند درباره آن با یکدیگر همکاری داشته باشند مبارزه با قاچاق مواد مخدر در افغانستان است. نکته دیگر می توان درباره اهداف و منافع در خلیج فارس باشد که جای مذاکره خوبی است".