ای که به هستی، همه داری نظر
از گنهِ بنده ی خود درگذر

عمر، پیِ درهم و دینار شد
چاره و درمان نشدم، سیم و زر

لیک به جانم، شرر افروختم
از تبهِ عمر، نکردم حذر

دیده فرو بستم از الطافِ حق
پند و نصایح نشدم، بال و پر

تو همه جان، باقی و پاینده ای
رو به فنا می رود این رهگذر

کعبه ی دل، بابِ نجاتم تویی
از درِ دیگر، نتوانم گذر

تشنه، پیِ زمزمِ نور آمدم
بلکه منزّه شود این محتضر

ای که ز کردارِ من آگه تری
شرحِ گناهم نبود مختصر

جانِ مهاجر، به دل الهام شد
توبه پذیری، تو از این خیره سر

1382/4/7 ـ مسجد الحرام

برگرفته از کتاب: سوی سحر