یاد داری که از آن ، کویِ تو گریان رفتم
بر قرار آمده بودم ، همه ویران رفتم

ساقی این مرتبه الحق ، پُر و پیمان آمد
شور و مستی ز سرم رفت ، که ویلان رفتم

خاطرت هست ، چنان نقره‌ی داغم کردی
که چه  بی‌خود شدم  و سر به  گریبان رفتم

همرهم بود ، سفیرِ خوشِ اقبال امّا
با بد اقبالی ، از آن دِیر پریشان رفتم

چو کبوتر به لبِ ، بامِ تو ماواء کردم
بی پر و بال شدم ، مرغکِ بی‌جان رفتم

دوش‌ گفتم که عجب ، وجد و سروری دارم
با سکوتِ تو ،  پیِ  شام غریبان رفتم

آنقَدر واله و سرگشته و حیران بودم
کز گلستان به رهِ ، خشکِ بیابان رفتم

شِکوه از ماهرخی ، چون تو کجا می‌بردم
بهرِ ایفادِ شکایت ، به سلیمان رفتم

خبرِ هجرت تو ، بر دلم  آتش زد و سوخت
گو مهاجر ز جماران ، چو یتیمان  رفتم

برگرفته از کتاب: ساقی مستان