تاريخ انتشار: 01 خرداد 1395 ساعت 14:38:25
صبحِ روشنی " قصیده ی انتظار " سروده ی علی اکبر پورسلطان (مهاجر)

چشمِ خمارِ نرگسـي ، برده تـوان و  طاقتـي

آه خـدا مگـر  شـدم  ،  مرتكـبِ  حمـاقتـي

 

دستِ بريـده ام كجـا ، تا  برسـد به  دامنش

تـا بـه ديـار او شـوم ،  بگذرد   از  نهـايتـي

 

پايِ فتاده با چـه رو ، حاجتِ بال و پر كنـد

كم كه ز حق نمي شود ، گر  بكنـد عنايتـي

 

شعرِ صبـوري مرا ، بر كسِ ديگـري  بخـوان

گوشِ دلِ شكسته ام ، پر شده از  حكايتـي

 

محكمه ي وزين حق ،مظهرِعدلِ داورش

ازچه شوم به عدليه ،  و ز كه كنم  شكايتي

 

گر چه بيان نمي كند ، به خيلِ عاشقـانِ او

در طـربِ وصـالِ دل ، چاره   بـود لياقتـي

 

من كـه بدونِ شـائبه ، طّيِ طـريق  كـرده ام

هیچ اثـر نمـي كنـد  ،  دلشـده را شماتتـي

 

تا به دلـم نظـر كند ، جان به نگـاهِ  او دهم

گو كه به زعمِ مه رخان ، جان نكند كفايتي

 

مي كُشدم مگر نِگه ، به كُشته اش نمي كند

گرچه به حکمِ عدلِ او ، نیست چنین قضاوتي

 

حرفِ درونِ خويش را،صريح وشسته مي زنم

من چه كنم به گفته ام ،چيره  نشد  بلاغتي

 

واي به بختِ تيره ام  ، چو  بي اشاره  بگذرد

می رسـدم مصيبتي ، گر نکند عنایتي

 

قلبِ تپنـده ام اگر ، خونِ جگـر برون   كنـد

هيچ مبـاش مضطرب ، بلكـه كند    شفاعتي

 

نقطه ي خلوتِ دلش ، جاي    مرا نشـان كند

صفـر طلب نمـوده ام ، بي قلـم  و     كتـابتي

 

شب همه شب دعـا كنم ، تا بشـوم غلام  او

خرقه ي بندگي دهد ، نه جقّه ي   صـدارتي

 

از سـرِ بي قراريـم ، دگر امان بريـده شـد

سـزا نباشد ار شوم ، كُشتـه ي يك  جنايتي

 

نَخوت و خود ستايشي ، راهيِ كوي  ما نشد

اين همه عجز وبندگي ،چيست بجز  اصالتي

 

رشك و حسد اگر برم ، بر دلِ پاكِ  عاشقان

عارضِ حال من مشو ، نيست گنه  حسادتي

 

بر دلِ شيدايي من ، كنجِ لبانِ او  بس  است

گفته مَلِك به وصفِ او ، بَه كه  چه قد و قامتي

 

در طلـبِ وصـالِ جان ، به  انتظـارِ  محشرم

گـر كـه بسويِ ما شود ، چه حاجتم  قيامتي

 

شرحِ كمالِ دلربا ، قد به زمـان   نمـي دهـد

كي قلمي بيان كند ، وصـفِ  چنين جَلالتـي

 

حلوای تن ترانـي و ، مهوشِ   سـاكنِ     بريـن

هر دو اگرچه شكّرين ، ني به چنين  حلاوتي

 

شد همه شامِ تيره ام ، درپيِ صبحِ     روشني

چون همه سويِ او شوم ، دور شـود   ذلالتي

 

او كه به خيلِ عاشقان ، جمله  كند    تفقّدي

نوبه ي وصلِ ما كه شـد ، گو  نكنـد   قناعتي

 

دوش به خواب  ديده ام ،  آمده  ميهمان ِ من

واي عجب ضيافتـي  ، مايه ي  بس  سـعادتي

 

دشتِ بهشتِ معرفت   ، جز به  بهاء  نمي دهند

ميلِ بهانـه چـون كنـم ، گر  بكنـد  كرامتـي

 

عزّتِ نفس را اگر، به نرخِ  جان  تـوان  خريد

در عطشِ هـوايِ   او ، کی بُودم   منـاعتـي

 

عاكفِ كويِ معرفت ، كـاخ  طلب نمي كنـد

رهروِ سـوي عشق را ، نيسـت  چنين عمارتي

 

بيـن، كـه  زمانـه بگذرد ، ز  اوج بي عدالتـي

دامـنِ او رهـا مكـن   ، اي  كـه  پـيِ  صـلابتي

 

كوكبِ بخت  و آرزو  ، از  چه   عيان  نمي شود

بلكه   نديـده  در  دل و ، گفتـه ي ما صداقتي

 

بهارِ عمر بايدت  ، سيره ي   او   عيـان   كني

عصرِ شباب بگذرد ، چه    حاصـل   از  ندامتـي

 

روح و روانِ خويش كن  ،  فداي   فخرِ   كائنات

زانكه تاملـي  كني ، رفتـه  تـوان  و طـاقتـي

 

در تب و تابِ زندگي ، غوطه   وريم    و    گوئيا

هيـچ اثـر نمـي كـنـد   ، بـر  دلِ مـا  تلاوتـي

 

سويِ ديارِ عاشقان ، هيـچ   مرو    تو   با  زبـان

رجوع نمابه قلبِ خود ، بين به   چه روز و حالتي

 

بهرِ ظهورِ حضرتش ، صدق  و صفا  مدد   نما

چـاره دعا بود اگـر ، حـق  بـدهـد   رضـايتـي

 

طلوعِ  آرزوي  جان  ،  مي رسدم  به  ارمغـان

زدوده  گـردد از جهـان ، آفـتِ  بـي عدالتـي

 

اي كه سخن زيارِ ما ، مي شنوي   گذر   مكن

بنده ي ديگري مشـو ، نيست جز  او زعامتي

 

هدیه ای از امیدِ جان ، می رسدت به ارمغان

رهبریِ جهان کند ، به حکمت و درایتی

 

مردِ  مهاجر  ار  زند ،  دم  ز  امامِ  انس  وجان

تـا نكنـد   اطاعـتـي ، كـي بشـود   ولايـتـي

1381/4/28 مکّه مکرّمه

برگرفته از کتاب: شوق وصال

  تعداد بازديدها: 4464
   


 



این مطلب از نشانی زیر دریافت شده است:
http://fajr57.ir/?id=71521
تمامي حقوق براي هیئت انصارالخميني محفوظ است.