نای کبوتر دلم ، نغمه ی شاعرانه زد

ماه محرّم آمد و عرش و زمین عزا گرفت

شور شهادت حسین (ع) ، به کوی و آشیانه زد

حسین به نینوا شد و بیرق حیدری به دست

بر رخ دین احمدی (ص) ، نصرت جاودانه زد

ندا ز عرش می رسد ، کیست که یاریم کند

آه ، حسین تشنه لب ، نعره به این بهانه زد

گفت : علی اکبرش ، شبیهِ جدّ اطهرش

سوز تو ساز عشق ما ، بَه که چه خوش ترانه زد

ماه بنیِ هاشمی ، بر لب آب و تشنگی!

زاده ی مرتضی علی (ع) ، طعنه به این زمانه زد

نوگل نیمه ساله اش ، سوخت در آتش عطش

حرمله ی شقیِ پَست ، حنجره اش نشانه زد

قاسم گلشن حسن (ع) ، گفت عموی خون جگر

خصم ، به هودج پدر ، نیزه و سنگ دانه زد

حرّ دلیر و قهرمان ، آنکه بریده دل ز جان

بهر قبول توبه اش ، بوسه بر آستانه زد

کاش ببرّد این زبان ، چه گویم از امید جان

قامت جاودانگی ، ز مرکبش کمانه زد

شمر ، به گود قتلگه ، تیغ جفا زد از قفا

بر لب تشنه کام عشق ، سیلی جابرانه زد

دشمن رذل سنگ دل ، امان کودکان برید

آتش کینه ی عدو ، ز خیمه ها زبانه زد

زینب نامی و رشید ، به رغم خدعه ی یزید

به کاخ اهرمن شد و به پوزه اش دهانه زد

بهر تسلّای دلِ ، طفل سه ساله ی حسین

کُنج خرابه ای به شام ، زلف رقیّه شانه زد

شوق محبّت حسین  ، پرده ی حصر را درید

خون غریب کربلا ، موج به هر کرانه زد

مهاجر شکسته دل ، حق کلام کن ادا

بی دل رسته کی توان ، ضجّه ی عاشقانه زد

 منتشر شده در: روزنامه اطلاعات 29 بهمن 1383

استفاده با ذکر آدرس این سایت www.fajr57.ir جایز است